Υπό καθεστώς μυστικότητας και ιντερνετικής αντικοινωνικότητας, μόλις κατέφτασε στα χέρια μου το πολυαναμενόμενο full-length ντεμπούτο των συμπατριωτών μου Birthday Kicks. "Το 7"single "Gotta Believe" (με το "Dressed in Black Priest" και μια διασκευή Depeche Mode ως b-side), καθώς και τα σκόρπια νέα tracks που με εσωστρεφή φειδωλότητα μας έδινε η μπάντα μέσα από το bandcamp site της, μου είχαν ανοίξει την όρεξη για τα καλά.
Και μόνο απογοήτευση δε μου προκάλεσε αυτός ο τερματισμός της αναμονής.
Και μόνο απογοήτευση δε μου προκάλεσε αυτός ο τερματισμός της αναμονής.
Έχω την αμυδρή εντύπωση ότι, μεταξύ άλλων, οι Birthday Kicks μεγάλωσαν και ανδρώθηκαν μουσικά σε μεγάλο βαθμό με το "Spine of God" (τι θα πει "ποιών";). Το "Black Echo Trap" αναδίδει Wyndorf-ίλα σε σημείο που σου σπάει τη μύτη. Κάτι που σημαίνει ότι έχουμε κατά βάση space/ψυχεδελικές διαθέσεις, αλλά δεν αναλωνόμαστε σε δαιδαλώδεις πειραματισμούς και ατμόσφαιρες ξεχνώντας από πού είχαμε ξεκινήσει κουράζοντας τον ακροατή (περί ορέξεως βέβαια εδώ), και αντιθέτως κρατάμε την rock n' roll φόρμα και φτιάχνουμε compact συνθέσεις οι οποίες ευνοούν τα repeat στην ακρόαση και τη live απόλαυση. Η κιθάρα δε βιάζεται να κυριαρχήσει στον συνολικό ήχο, παρά γνωρίζει τη θέση της δίνοντας προτεραιότητα στο μπάσο και στο ρυθμό του, πριν τονίσει όπως πρέπει την κατάλληλη στιγμή. Εξαιρώντας λοιπόν το "Run Right Now" το οποίο σχεδόν αγγίζει τα 6 λεπτά, έχουμε έναν μέσο όρο διάρκειας γύρω στα 3:30, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ο δίσκος ρολάρει ιδανικά και κάθε φορά δεν έχω καταλάβει για πότε τελείωσε.
Αφού μιλήσαμε παραπάνω για επιρροές και, έχοντας επίσης υπ’όψη την ήδη υπάρχουσα διασκευή της μπάντας στο προπέρσινο 7" single τους, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι οι Birthday Kicks φαίνεται ότι έχουν πλατύ εύρος ακουσμάτων και γουστάρουν να αποτίουν φόρο τιμής σε αυτά, κρίνοντας και από τις τρεις(3) διασκευές που υπάρχουν στο album. Το αξιοσημείωτο είναι ότι, αν δεν διαβάσεις τα credits του δίσκου, δύσκολα θα καταλάβεις ότι τα συγκεκριμένα κομμάτια είναι διασκευές, καθώς η μπάντα τα έχει κάνει "δικά της" με έναν φαινομενικά φυσικό και αβίαστο τρόπο. Έχουμε λοιπόν το "Hole" των Jesus and Mary Chain (το μόνο που ίσως μου θύμισε κάτι λόγω της γνωστής μελωδίας, και το μόνο κάπως πιο κοντινό όσον αφορά το feeling), το "I Just Want to Make Love to You" του Willie Dixon (αυτό δεν πρόκειται να το καταλάβεις ακόμη κι αν ξέρεις το κομμάτι, αφού οι ΒΚ το έχουν μεταλλάξει σε ένα ψυχεδελικό rollercoaster) και το "Dishwasher Blues" των Pink Fits (δεν έχω κάποια ιδιαίτερη παρατήρηση εδώ αφού δεν έχω ιδιαίτερη επαφή με τη συγκεκριμένη μπάντα, όμως πρέπει να σημειώσουμε ότι πρόκειται για το πιο heavy και πιο stoner-ίζον -θου Κύριε- κομμάτι του δίσκου, ιδανικό για τελείωμα).
Για τη σχέση του δίσκου με το κουμπάκι του repeat τα είπαμε παραπάνω, αν θέλεις λοιπόν να στηρίξεις μια μπάντα με δική της μουσική προσωπικότητα, ε και σου αρέσει και αυτό το πράγμα που λέμε ΡΟΚ γενικά ρε παιδί μου, πάρε πρώτα μια γεύση στο bandcamp και μετά στείλε ένα μήνυμα στο facebook για να παραγγείλεις βινυλιάρα.
No comments:
Post a Comment