[Review] Ufomammut - Ecate

Οι Ufomammut επιστρέφουν τέλος Μαρτίου με τον 7^ο δίσκο τους, “Ecate” από τη Neurot Recordings. Όπως οι περισσότεροι δίσκοι τους, η “Ecate” έχει μουσική συνοχή και ενιαίο concept. Οι συνθέσεις είναι πιο πιασάρικες, αλλά δεν αποκλίνουν καθόλου από τον μοναδικό τους ήχο - πρόκειται δηλαδή για μια ακόμα δυνατή ντόπα...
Τον τίτλο τον έχουν δανειστεί από την Εκάτη, ελληνίδα θεά του κάτω κόσμου με μαντικές ικανότητες και τριπλή μορφή που της επέτρεπε την επικοινωνία με νεκρούς, ζωντανούς και τους θεούς, και όπως λένε και οι ίδιοι, πρόκειται για μία διαχρονική, αμφιλεγόμενη και σκοτεινή παρουσία, συνδεδεμένη με τη δύναμη της γνώσης. Έχωντας ήδη ασχοληθεί με την αποκάλυψη της γνώσης στο “Eve”, έτσι και η “Ecate” - λόγω τίτλου σε πρώτη φάση -  έχει αναφορά στην ίδια ιδέα. 

Και αυτή την ιδέα φροντίζουν να την τονίσουν και με το εισαγωγικό τους κομμάτι “Somnium”, το οποιο λογικά αναφέρεται σε ένα από τα πρώτα κείμενα επιστημονικής φαντασίας που περιγράφει ένα ονειρικό ταξίδι από τη γη στη σελήνη. Καλούμαστε κατά κάποιο τρόπο να γνωρίσουμε μία ακόμα αποκάλυψη των Ufomammut, κάτι και το οποίο συμβαίνει. Ενώ μπορεί η “Ecate” να είναι όντως πιασάρικη, φαίνεται ότι είχαν κάτι πολύ συγκεκριμένο στο μυαλό τους φτιάχνοντας έναν ολοκληρωμένο (μουσικά και νοητικά) δίσκο, δίνοντας την ίδια στιγμή έναν μεγάλο χώρο σε συνθέσεις από jam. Παρ’ ολα αυτά πρόκειται για δίσκο που η ουσία του βρίσκεται στα συναισθήματα και στις εντυπώσεις που δημιουργεί, παρά στις ίδιες τις συνθέσεις.

Ειδικότερα λοιπόν, ο δίσκος ξεκινάει με το “Somnium”, το οποίο πέρα από τη διανοητική του προσφορά, είναι ένα μυστικιστικό σύντομο και σκοτεινό κομμάτι, κάνοντας μια δυνατή εισαγωγή. Το “Plouton” είναι επίσης ένα groove-ατο κλασικό κομμάτι τους το οποίο δίνει την αίσθηση της συνέχειας του “Somnium”. Το “Chaosecret” συνεχίζει στα ίδια fuzz μοτίβα με τα στρεβλωμένα ουρλιαχτά, αλλά ανατινάσσεται στα μισά, θυμίζοντάς μας γιατί αγαπάμε τόσο αυτή τη μπάντα. Στη σειρά του “Temple”, πλέον καταλαβαίνει κανείς τη συνοχή και την ολοκλήρωση του album μιας και το ιδιαίτερο ψυχεδελικό τους mood δεν έχει αλλάξει μορφή καθόλου ως τώρα. Στοιχείο που ξεχωρίζει είναι τα καθαρά φωνητικά, που ψελίζουν στίχους, δίνοντας την καινοτομία που περιμέναμε να ακούσουμε. Φυσικά δε μένουν μόνο εκεί μιας και πρόκειται για κομμάτι με πειραματικά στοιχεία και ποικιλία στα riff. Ένα ακόμα σύντομο, ψυχεδελικό κομμάτι που δίνει την εντύπωση πως κάτι σκοτεινό ετοιμάζεται να συμβεί, είναι το “Revelation” που ακολουθεί. Την κορύφωση όμως τη φυλάνε για το τέλος... Το “Daemon” είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου στο οποίο συναντά κανείς ψυχεδελικές λούπες, επιθετικά riffs που μοιράζουν οργασμούς και δημιουργούν το χάος που οι Ufomammut προσφέρουν απλόχερα εδώ και 16 χρόνια.

Η πλειονότητα των συνθέσεων είναι 10λεπτες, πειραματικές οργασμικές τελετές για τ’ αυτιά. Ο δίσκος είναι εγκεφαλικός και ώριμος και μάλλον αυτό είναι που ήθελαν να κάνουν, γιατί η αμεσότητά του δεν αφήνει πολλά περιθώρια συζητήσεων. Φυσικά δε θα μπορούσε να μη συμβάλει σε όλη αυτή τη μουσική τελετή, το εξώφυλλο του δίσκου με τη γεωμετρική του σχεδίαση.  Οι γνωστοί-άγνωστοι Malleus θα τυπώσουν μάλιστα μία limited edition του δίσκου, συνοδευόμενη με ένα booklet το οποίο θα έχει σχέδια στην ίδια λογική, για κάθε ένα κομμάτι.

Αυτό που καταλαβαίνουμε λοιπόν είναι ότι οι Ufomammut είναι από τις μπάντες που δεν αστειεύονται και που τα album τους έχουν περάσει από ώριμες διαδικασίες σύνθεσης και σκέψης, μέχρι να φτάσουν στα αυτιά μας και αυτό είναι μάλλον το χαρακτηριστικό το οποίο κάνει τους πάντες να τους λατρεύουν. Η “Ecate” είναι ένας θεϊκά εμπνευσμένος δίσκος με προσωπικότητα και έχει τόνους ψυχεδέλειας, sludge και πειραματισμού για ακόμη μία φορά, αυτό που ακριβώς χρειαζόμαστε...

www.ufomammut.com

by Gaia