Η Ιαπωνία είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα χώρα. Πολύ. Η τεχνολογία, ο κινηματογράφος και η μουσική, αν τα πάρουμε σαν υποστάσεις και όχι σαν απλές έννοιες, αγκάλιασαν τις προτάσεις των ανατολιτών, οι οποίες πολλές φορές ικανοποιούν συγκεκριμένα γούστα ή δημιουργούν γούστα.
Στην τέχνη της μουσικής, η δεκαετία του 1970 στην Ιαπωνία ήταν ιδιαίτερα έντονη και συναρπαστική, προσφέροντας ουκ ολίγες κυκλοφορίες στις οποίες παρελαύνουν όλα τα είδη της εποχής, όπως αυτά πρωτοεκφράστηκαν στην Ευρώπη και την Αμερική. Η ψυχεδέλεια και το pop feeling των H.Π.Α., το progressive rock και ο λυρισμός της Αγγλίας, ο πειραματισμός και το krautrock της Γερμανίας, εισχώρησαν στη μουσική των Γιαπωνέζων, οι οποίοι χρειάστηκαν μόνο το φίλτρο της δικής τους παραδοσιακής μουσικής για να γεννηθούν μοναδικής ομορφιάς δίσκοι. Επειδή η στήλη φαίνεται ότι αγαπάει τον αριθμό 3, σε αυτό το πρώτο αφιέρωμα θα παρουσιαστούν τρεις κυκλοφορίες για διαφορετικά γούστα (ή και πάλι όχι).
Οι People με τον μοναδικό τους δίσκο με τίτλο Ceremony: Buddha Meet Rock του 1971, παρουσίασαν ένα πανέμορφο σε σύλληψη και εκτέλεση έργο. Τα φωνητικά αντικαθιστούνται με ψαλμωδίες Βουδιστών, το λεγόμενο Shomyo, και φυσικά προσδίδουν μία ιδιαίτερη ατμόσφαιρα στα κομμάτια, στα οποία έχουμε διαφορετική προσέγγιση όσον αφορά στο είδος. Αυτή η διαφορετικότητα δεν ενοχλεί, αντιθέτως κάνει το άκουσμα ένα ενδιαφέρον ταξίδι, αφού η μουσική δημιουργία είναι ουσιαστική. Η ηλεκτρική κιθάρα και τα πλήκτρα κυριαρχούν ως ήχοι, μαζί με τα τύμπανα, αλλά εξίσου σημαντική είναι και η παρουσία του σιτάρ και της ακουστικής κιθάρας. Το μοναδικό κομμάτι που ίσως ακούγεται εκτός κλίματος είναι το Prayer Part.2, με την heavy κιθάρα και το straight παίξιμο στα τύμπανα να του δίνει έναν hard rock αέρα, αν παραβλέψουμε τις σκόρπιες κραυγές μέσα στο κομμάτι! Γενικά, το Ceremony: Buddha Meet Rock είναι μία κυκλοφορία στην οποία η προοδευτικότητα και η ψυχεδέλεια συμβαδίζουν ανέμελα.
Η δεύτερη πρόταση έρχεται από τους Magical Power Mako με τον δεύτερό τους δίσκο Super Record του 1975. Ένα άκουσμα, κατά βάση instrumental με ελάχιστα φωνητικά να κάνουν την παρουσία τους στα κομμάτια. Η ηλεκτρική κιθάρα έχει συνοδευτικό ρόλο, οπως και τα λιγοστά κρουστά, ενώ τα πλήκτρα και το πιάνο κυριαρχούν σαν μέσα έκφρασης των μελωδιών. Το σιτάρ επίσης έχει σημαντικό ρόλο, παρέα με την ακουστική κιθάρα και ουσιαστικά μιλάμε για έναν δίσκο στον οποίο η ψυχεδέλεια και το folk στοιχείο είναι έντονα. Τα κομμάτια στα οποία η κιθάρα κάνει κάποια fuzzy περάσματα (Andromeda, Silk Road και Sound, Mother Earth), είναι ίσως τα πιο ενδιαφέροντα σαν μεμονωμένες συνθέσεις. Το Super Record, όπως συνιστά και η ονομασία του είναι ένας σούπερ δίσκος με στοιχεία που θα ενθουσιάσουν τους φίλους της μουσικής... χωρίς ταμπέλες.
Τέλος, η πλέον πειραματική πρόταση του αφιερώματος έρχεται από το 1975 και τον Takehisa Kosugi με τον πρώτο του προσωπικό δίσκο, Catch Wave. Πρώην μέλος των Taj Mahal Travellers, με τους οποίους θα ασχοληθούμε στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος, ο Kosugi αποτελούσε μεγάλο και σημαντικό μέρος στη μουσική σκηνή της Ιαπωνίας από τις αρχές της δεκαετίας του 1960. Σε αυτή την κυκλοφορία, το krautrock είναι σημείο αναφοράς. Το artwork, το παίξιμο, η απουσία κιθάρας και τυμπάνων, τα δύο μακροσκελή κομμάτια και η αισθητική του δίσκου, θυμίζουν έντονα Tangerine Dream. Η διαφορά έγκειται στο ότι το όργανο που παράγει τους ήχους εδώ είναι το βιολί, το οποία φυσικά έχει υποστεί το κατάλληλο και ασφαλώς απαραίτητο πείραγμα. Οι ήχοι δημιουργούν ένα τεράστιο, συμπαγές τείχος, ενώ οι μελωδίες σχεδόν απουσιάζουν κάνοντας γλυκά εφιαλτικό το συνολικό άκουσμα. Δεν υπάρχουν πολλά να ειπωθούν και εν τέλει, οι οπαδοί του άκρατου πειραματισμού θα βρουν στο Catch Wave όλα τα στοιχεία που αγαπούν στο είδος.
Pijo
No comments:
Post a Comment