[The 60's-70's Vault] Hallo Excentrico!

Είναι γνωστό και κοινώς αποδεκτό ότι η δεκαετία του 1970 εκτός από επιδραστική και πρωτοπόρα στη μουσική, υπήρξε και η δεκαετία με τις πλέον πολυποίκιλες προτάσεις. Επίσης, ο πειραματισμός έφτασε στο απόγειο του καθώς η ευρεία χρήση οργάνων με πλήκτρα επέτρεψε στους καλλιτέχνες και στα συγκροτήματα είτε να εμπλουτίσουν τις συνθέσεις τους είτε να δοκιμάσουν νέους ήχους αποκομμένους από την rock αντίληψη της εποχής.

Σε αυτό το μικρό αφιέρωμα θα παρουσιαστούν τρεις δίσκοι οι οποίοι βασίζονται στον πειραματισμό και την ambient αισθητική. Πρόκειται για instrumental κυκλοφορίες, με σχεδόν αποκλειστική χρήση ηλεκτρονικών οργάνων και είχαν απήχηση μόνο στους underground κύκλους οπαδών και μουσικών.

Ξεκινώντας χρονολογικά, θα μεταβούμε στις Η.Π.Α και σε έναν πρωτοπόρο της ηλεκτρονικής μουσικής, τον Καναδό Mort Garson, ο οποίος στα τέλη της δεκαετίας του '60 και αφού είχε ήδη εντυπωσιαστεί από τις δυνατότητες του Moog synthesizer, άρχισε την προσωπική του καριέρα και μάλιστα σε μία χρονιά, το 1969, ηχογράφησε 14 δίσκους (!) οι 12 από τους οποίους είχαν σαν κοινό θέμα τον ζωδιακό κύκλο. Το 1971 κυκλοφόρησε σαν Lucifer το Black Mass, στην Uni Records, έναν αρκετά σκοτεινό δίσκο, στον οποίο η εκτεταμένη χρήση του Moog δίνει την απαραίτητη και ταιριαστή ατμόσφαιρα καθιστώντας τον ιδανικό για soundtrack σε cult ταινία της Hammer. Όλοι οι τίτλοι των κομματιών έχουν να κάνουν με τη σκοτεινή πλευρά, αναφέροντας ενδεικτικά, Incubus, Black Mass, The Evil Eye και Voices Of The Dead. Δεν υπάρχουν κομμάτια που να ξεχωρίζουν καθώς ο δίσκος ακούγεται ενιαία, άλλωστε αυτή ήταν και η επιδίωξη του μουσικού. Η μοναδική κυκλοφορία με το όνομα Lucifer και σίγουρα η πιο σκοτεινή, ήταν προσωπικά και η πιο ενδιαφέρουσα του Mort Garson, μαζί με το project Wozard Of Iz του 1968.

Σειρά έχει μία πραγματικά ιδιαίτερη κυκλοφορία, για τον υπεύθυνο της οποίας δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα. Ο Don Bradshaw - Leather με τον δίσκο Distance Between Us του 1972, κατάφερε να κάνει πολύ κόσμο να ψάχνει πληροφορίες αλλά μάταια, όπως αποδείχθηκε μετά από τόσα χρόνια. Ο μύθος λέει πως ο Bradshaw έδινε τις κόπιες του δίσκου σε τοπικά δισκάδικα στο Λονδίνο για να βγάλει τα έξοδά του από τις πιθανές πωλήσεις και πως δεν έγινε ποτέ η κατάλληλη διανομή από την εταιρία Distance. Επίσης οι φήμες έλεγαν πως είναι ο Robert John Goddfrey των prog rockers The Enid, λόγω της ομοιότητάς του στο εξώφυλλο του δίσκου. Όπως και να έχει, το Distance Between Us είναι ένα αριστούργημα στην ιστορία της experimental μουσικής. Ηχογραφημένο εξ ολοκλήρου με πιάνο και mellotron και με tribal drums σε σημεία, ο διπλός αυτός δίσκος έχει πολλά στοιχεία με την λεγόμενη krautrock μουσική, ενώ λόγω της έντασης της μουσικής θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι συμμετέχει φιλαρμονική ορχήστρα! Αποτελείται από τέσσερα μακροσκελή κομμάτια στο σύνολό του, με το ομότιτλο πρώτο να είναι το καλύτερο και ίσως το πιο περιεκτικό όσον αφορά στις ιδέες. Τα Dance Of The Goblins και Autumn Mist που υπάρχουν στις πλευρές του 2ου δίσκου ηχούν απίστευτα έντονα και δημιουργούν πραγματικά άρρωστα ηχοτοπία. Συνολικά, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον, σαφώς δύσκολο και σκοτεινό άκουσμα, βγαλμένο, θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς, από ένα βασανισμένο ή και για μερικούς ευφυές μυαλό.

Η τρίτη, και επίσης μοναδική κυκλοφορία, είναι το Electronic Mind Waves των Ιταλών Elektriktus, πίσω από τους οποίους βρίσκεται ο Andrea Centazzo, γνωστός για την καριέρα του στις Η.Π.Α. κυρίως, διευθύνοντας ορχήστρες και έχοντας παίξει σε πολλά φεστιβάλ σε Ευρώπη και Αμερική. Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1976 από την ιταλική PDU και αριθμεί οκτώ κομμάτια από τα οποία ξεχωρίζουν τα First Wave με τον χαρακτηριστικό jazz ρυθμό του μπάσου, το Second Wave το οποίο θυμίζει αρκετά τους Neu! στον τρόπο παιξίματος και προσέγγισης της σύνθεσης, και τα Implosion και Third Wave λόγω της ενδιαφέρουσας ambient επικάλυψης. Η παραγωγή είναι πολύ καλή, δίνοντας την δυνατότητα σε όλους τους ήχους να ακούγονται καθαρά και να απλώνονται ομοιόμορφα στην ατμόσφαιρα του δίσκου. Επιπλέον, οι ομοιότητες με την ηλεκτρονική krautrock σκηνή της Γερμανίας είναι εμφανείς και ίσως ο συγκεκριμένος δίσκος να αποτελούσε ιδιαίτερη πρόταση για τους Ιταλούς αφού η εγχώρια σκηνή της δεκαετίας του 1970 ήταν γνωστή για τον οργασμό κυκλοφοριών στον χώρο του progressive rock. 

by Pijo