Durden Journals vol.1

Γεια χαρά. Αυτή εδώ φιλοδοξεί να είναι η νέα μου στήλη στο Downtuned, και όπως ίσως προδίδει κι ο τίτλος της, θα είναι ένας μικρός χώρος «ψυχανάλυσης», και σχολιασμού της μουσικής επικαιρότητας που με αφορά. Παράλληλα, θα υπάρχουν προτάσεις δίσκων, και ενδεχομένως όλα αυτά θα μπλέκουν με μουσικές ή στίχους που (ξανά)τράκαραν μαζί μου, στο διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα στις αναρτήσεις. Με άλλα λόγια, μπορεί να μιλάμε για την στηλη που θα περιέχει τις θεματικές που θα συζητούσα κατά τη διάρκεια ενός υποθετικού καφέ με κάποιον με τον οποίο -μουσικά τουλάχιστον- είμαστε «στην ίδια σελίδα».

Αν υπάρχει ένας δίσκος που περιμένω πως και πως, σίγουρα αυτός είναι το “Middle Of Nowhere, Center Of Everything” των Acid King. Δεν είναι μόνο η αναμονή των 10 (δέκα) χρόνων από την τελευταία τους δουλειά, δεν είναι ότι σχεδόν όλες τους οι κυκλοφορίες «στάζουν». Είναι και το γεγονός ότι τα δυο μέχρι τώρα δείγματα γραφής από τη νέα τους δουλειά, είναι εξαιρετικά (βλέπε “Red River” και “Silent Pictures”).  Μέσα λοιπόν σε αυτό το πλαίσιο αναμονής και αναζητήσεων για πληροφορίες σχετικά με την επικείμενή τους δουλειά, έπεσα πάνω στα παράπονα μιας φιλανδικής heavy metal μπάντας ονόματι “Baltimor” η οποία υποστηρίζει ότι το νέο artwork των Acid King αποτελεί κλοπή του δικού τους artwork που υπάρχει στο δίσκο που κυκλοφόρησαν πέρυσι. Όπως είναι φανερό αν κοιτάξει κανείς τα δύο εξώφυλλα, το concept είναι ξεκάθαρα …επηρεασμένο (για να μην πω τίποτα πιο βαρύ) από το artwork των Baltimor, αλλά προφανώς η υλοποίηση είναι διαφορετική. Κάπως έτσι νομίζω ότι δεν προκύπτει νομικά «κλεψιά», αλλά σε κάθε περίπτωση μια τέτοια κίνηση την λες επιεικώς και “unfair”. Εννοείται πως δεν πιστεύω ότι οι Acid King σαν μέλη της μπάντας κάθισαν και είπαν «για να δούμε ποιους θα κλέψουμε σήμερα» αλλά σίγουρα μια τέτοια ενέργεια από την (oh wait) φιλανδική εταιρία τους δεν είναι και τιμητική. Το παρήγορο βέβαια για τους Baltimor είναι πως το artwork τους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο λειτουργεί γι αυτούς διαφημιστικά.

Ένα δεύτερο θέμα που μου κέντρισε το ενδιαφέρον τις τελευταίες μέρες, είναι η εκ νέου συνειδητοποίηση, πως το «στονεράδικο» σινάφι μας, ολοένα και γίνεται μεγαλύτερη μόδα. Και αυτό δεν το λέω απαραίτητα σαν κάτι αρνητικό, αλλά κυρίως σαν επισήμανση. Έκπληκτος (θετικά) άκουσα την έναρξη της ραδιοφωνικής Ελληνοφρένειας της 16^ης Μαρτίου να ξεκινά με το “Zvara” από τους Villagers of Ioannina City, δίνοντας άλλο ένα δείγμα ότι η συγκεκριμένη μπάντα έχει σπάσει για τα καλά τα στεγανά του underground και μπορεί να ακούσει το βαρύτερό της κομμάτι (έστω και με σφήνες Βαρουφάκη) μέρα μεσημέρι στον Real Fm. Κι αν από την Ελληνοφρένεια μπορείς να τα περιμένεις όλα, το να ακούς Kyuss σαν υπόκρουση σε συνέντευξη του «ροκ» Δημήτρη Σκαρμούτσου στον Θανάση Πάτρα είναι σίγουρα κάτι απροσδόκητο. Το βέβαιο είναι ότι αυτός ο ήχος ελκύει νέο κόσμο πια. Το επίσης βέβαιο είναι ότι αυτός ο κόσμος συσπειρώνεται εν πολλοίς σε δυο πόλους: Τους «ψαράδες» που με δέος ποστάρουν στο facebook το “Children of the sun”, και τους «παμπάλαιους» που πετάγονται στο αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο να πουν πως εκείνοι όταν άκουγαν “Children of the sun” στην ούγια έγραφε Hawkwind αντί για «στόκερ». Για να είμαι ειλικρινής, προσωπικά ενοχλούμαι λιγάκι και από τους δύο. Ταυτόχρονα όμως, χαίρομαι ελαφρά από αυτήν την άνθιση (έστω και με την μορφή ενδεχόμενης φούσκας) αυτού του ήχου. Σκέφτομαι για παράδειγμα τον συναυλιακό όλεθρο που μας περιμένει αυτήν την άνοιξη, και πως αν δεν είχε γίνει το εγχώριο «μπαμ» δεν υπήρχε πιθανότητα να βλέπαμε ούτε τα μισά από αυτά τα live. Από την άλλη βέβαια δεν κρύβω ότι νιώθω λίγο αμήχανα που η αγαπημένη μου μουσική γίνεται «μόδα». Αμήχανα νιώθω φυσικά και με τον εξυπνάκια «ψαγμένο» που αποδεικνύει την παλαιότητά του με κάθε ευκαιρία. Αλήθεια όταν έχεις επίγνωση  ότι κατέχεις μια μουσική, γιατί να ψάχνεις να το αποδείξεις σε κάποιον; Κι αντε σου λεω εγώ ότι το απέδειξες. Πιστεύεις ότι θα το εκτιμήσει κανείς ή εν τέλει θα σε περάσει για ποζέρι της κακιάς ώρας; Προσωπικά θα έλεγα το δεύτερο, γι αυτό και συνιστώ ψυχραιμία με την όλη “stoner trend” κατάσταση. Στην τελική, την όποια μουσική επιλέγει ο καθένας την επιλέγει για πάρτη του και μόνο, και όχι για να κρυφτεί πίσω από τις όποιες γνώσεις του γι αυτήν.

Θα ήθελα να γράψω και για άλλο ένα μικρό θεματάκι, αλλά με ειδοποιούν από το κοντρόλ, ότι θα ξεχειλώσει πολύ το κείμενο, είναι και ντεμπούτο και δεν θέλω να σας κουράσω. Θα το επαναφέρω όμως στην επόμενη φορά που θα τα πούμε. Κλείνω προτείνοντάς σας να τσεκάρετε –το κόλλημά μου αυτές τις μέρες- την πρώτη ομώνυμη δουλειά των Νορβηγών The Devil & the Almighty Blues. Στιβαρό  μπλουζοχεβυρόκ, το οποίο όπως λέμε στη Λάρισα, «σεπερέητς δε μεν φρομ δε μπόις».

Εις το επανιδείν.

Υ/Γ1: Το νέο Dopethrone παίζει να είναι ότι καλύτερο έχουν βγάλει ως τώρα.

Υ/Γ2: Τις περισσότερες φορές νομίζουμε ότι ξέρουμε τους άλλους πολύ καλά αλλά τελικά δεν έχουμε ιδέα για την πάρτη τους. Υπάρχουν ωστόσο και εκείνες οι ελάχιστες φορές που όσο και να προσπαθήσει κάποιος να μας πείσει για το αντίθετο, πράγματι τον γνωρίζουμε εξαιρετικά καλά, και οι όποιες ψεύτικες προσπάθειές του για διαφοροποίηση από αυτό που είναι, καταλήγουν διασκεδαστικές, αν όχι γελοίες. “What if I know exactly who you are” που λέει και μια ψυχή…

Vasilis Durden