Η Αγγλία αποτελεί την χώρα με τις ποιοτικότερες κυκλοφορίες για το 1971, κατά την άποψη του γράφοντος. Έχοντας αφομοιώσει για τα καλά την ψυχεδέλεια, την folk αισθητική και τον λυρισμό του progressive rock, εκατοντάδες συγκροτήματα δημιούργησαν δίσκους στην αρχή της δεκαετίας που έμειναν στην ιστορία των undeground κυκλοφοριών.Ενδεικτικά λοιπόν θα αναφερθούν οι παρακάτω περιπτώσεις, τρεις στον αριθμό όπως αγαπάει η στήλη.
Οι The Way We Live δημιουργήθηκαν το 1966 στο Rochdale της ευρύτερης περιοχής του Manchester, από τον κιθαρίστα Jim Milne και τον ντράμερ Steve Clayton. Το στυλ της μουσικής τους θα επικεντρωθεί στο heavy psych, ενώ τα πολλά ακουστικά μέρη θα τους δώσουν και μία δόση ψυχεδελικής folk. Με την προσθήκη των Alan Burgess στα φωνητικά και του Mick "Slim" Batsch στο μπάσο, ηχογραφούν μέσα σε δύο μέρες τον Ιανουάριο του 1971 το ντεμπούτο τους A Candle for Judith, στα Spot Studios του Λονδίνου, υπό το βλέμμα του διάσημου DJ John Peel.
Ο δίσκος κυκλοφόρησε αμέσως από την δική τους εταιρία Dandelion Records και έκανε αίσθηση για τα πολύ καλά κομμάτια που περιείχε. Το heavy fuzz-αριστό King Dick II, ανοίγει ιδανικά το άλμπουμ, ενώ ακολουθείται από τρία ακουστικά κομμάτια μεταξύ των οποίων το φοβερό instrumental με τον τίτλο Siderial. Την πρώτη πλευρά θα κλείσει το Storm, με την όμορφη εισαγωγή και τα δυνατά κιθαριστικά σόλο να του δίνουν τον τίτλο του καλύτερου κομματιού του δίσκου. Τα Willow, το έτερο ακουστικό instrumental Madrigal και το σχεδόν 9λεπτο The Way Ahead συμπληρώνουν την ακρόαση, χωρίς να υπάρχει κομμάτι που να υστερεί των υπολοίπων. Μέσα στην ίδια χρονιά, το συγκρότημα θα μετονομαστεί σε Tractor και θα κυκλοφορήσει έναν ακόμη δίσκο το 1972, πριν χαθεί δισκογραφικά για πολλά χρονια.
Στις αρχές του 1970 και στην πόλη του Λονδίνου σχηματίστηκαν οι Hunter, οι οποίοι με προτροπή του παραγωγού τους αλλάζουν το όνομά τους σε Orang-Utan. Μέσα στο 1971 ηχογραφούν τον ομώνυμο δίσκο τους ο οποίος κυκλοφορεί αποκλειστικά και εν αγνοία τους στις ΗΠΑ από κάποιον Adrian Miller που έκλεψε το υλικό μέσα από το στούντιο! Ο ίδιος διατείνεται και ως ο παραγωγός όπως φαίνεται στις κόπιες του βινυλίου το οποίο κυκλοφόρησε από την Bell Records.
Στον καθαρά μουσικό τομέα η μπάντα καταφέρνει να εντυπωσιάσει με το προσεγμένο heavy psych-hard rock στυλ της. Μεγάλο ρόλο παίζουν σίγουρα οι δύο κιθάρες καθώς οι Mick Clarke και Sid Fairman γεμίζουν με δισολίες και ευφάνταστα riff όλα τα κομμάτια του δίσκου, ο οποίος κυμαίνεται σε mid tempo επίπεδα. Δεν υπάρχουν τραγούδια που ουσιαστικά ξεχωρίζουν, όμως προσωπικά αγαπημένα είναι τα Slipping Away, Fly Me High και Magic Playground. Ο καλός ήχος βοηθάει τους μουσικούς να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους, αφού όλα τα όργανα ακούγονται καθαρά χωρίς το κλασικό "μπούκωμα" που δημιουργεί το μπάσο σε πολλές κυκλοφορίες της εποχής. Επιπλέον, τα περισσότερα κομμάτια είναι συνθέσεις του Jeff Seopardie, αποδεικνύοντας ότι ένας drummer μπορεί να γράψει μουσική και να αποτελεί το πλέον ταλαντούχο μέλος μιας μπάντας {hint}.
Το συγκρότημα υπό το όνομα Hunter, θα συνεχίσει για λίγο καιρό μετά να παίζει σε διάφορες πόλεις της Αγγλίας και θα διαλυθεί μέσα στο 1972 μετά από οικονομικά θεματα που προέκυψαν με το management τους.
Οι Comus αναμφισβήτητα αποτελούν μία ιδιαίτερη περίπτωση για την μουσική. Δημιουργήθηκαν στο Kent το 1969 από τους κιθαρίστες Roger Wootton και Glenn Goring οι οποίοι έπαιζαν για μικρό χρονικό διάστημα σε μικρές σκηνές σαν duo. Την ίδια χρονιά η εξαμελής πλέον μπάντα θα εντυπωσιάσει τον David Bowie ο οποίος θα τους καλέσει σαν support σχήμα σε μία εμφάνισή του στο Λονδίνο. Με την εμπειρία αρκετών live, μπαίνουν στα Pye Studios στα τέλη του 1970 και ηχογραφούν το First Utterance το οποίο και κυκλοφορούν το 1971 μέσω της Dawn Records.
Χωρίς να μπορεί να χαρακτηριστεί εύκολα μουσικά, το ντεμπούτο τους ξεχωρίζει ανάμεσα στις υπόλοιπες κυκλοφορίες της χρονιάς. Και αυτό γιατί ο ήχος που επιχείρησαν είναι μοναδικός και σχεδόν αποκλειστικά ακουστικός, με την εξαίρεση του μπάσου και κάποιων slide σημείων στην ηλεκτρική κιθάρα. Η κατά βάση folk ατμόσφαιρα με κιθάρες, φλάουτα και βιολιά, πλαισιώνεται από acid - ψυχεδελική αισθητική ενώ οι στίχοι που περιγράφουν βιασμούς και φόνους(!) όπως και τα παρανοϊκά φωνητικά του Roger Wootton προσθέτουν ένα ημι-εφιαλτικό στοιχείο στο άκουσμα. Η συνολική απόδοση όλων των μουσικών είναι καταπληκτική και όλα τα τραγούδια είναι φοβερά σαν συνθετικές αντιλήψεις, χωρις να κουράζουν στο ελάχιστο τον ακροατή. Για τον γράφοντα το First Utterance είναι μέσα στην δεκάδα των καλύτερων δίσκων του 1971, παγκοσμίως.
By Pijo
No comments:
Post a Comment