Οι περισσότεροι μουσικόφιλοι θεωρούν ότι το 1971 ήταν η καλύτερη χρονιά από άποψη ποιότητας κυκλοφοριών στους underground κύκλους, ασχέτως μουσικού είδους, και η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο έτος κυκλοφόρησαν ηχητικά διαμάντια σε όλη την υφήλιο.
Οι Haboob ήταν ένα σχήμα που δημιουργήθηκε στο Μόναχο από τον Jimmy Jackson στα πλήκτρα, τον William D. Powell στην κιθάρα και τον George Green στα τύμπανα. Τα μέλη ήταν όπως φαίνεται αμερικάνικης και αγγλικής καταγωγής, συχνό φαινόμενο στη Γερμανία κυρίως, ενώ συχνό φαινόμενο της εποχής ήταν για τα μέλη και το να μοιράζονται τα φωνητικά κάτι που συμβαίνει και εδώ. Ο Jimmy Jackson ήταν γνωστός για την συμμετοχή του στο Tanz der Lemminge των Amon Duul II, στους οποίους έπαιξε αργότερα και στο Wolf City, καθώς και για το πέρασμά του από τους Embryo και Passport του Klaus Doldinger. Ο μοναδικός και ομώνυμος δίσκος τους περιέχει διαφορετικής σύλληψης και εκτέλεσης κομμάτια, ενώ ο κυρίαρχος ήχος είναι αυτός των πλήκτρων.
Το album ανοίγει με το Israfil και είναι το πιο κοντινό σε αυτό που ονομάζεται και είναι αναγνωρίσιμο ως krautrock και για τον γράφοντα είναι και το πιο ενδιαφέρον τραγούδι του δίσκου. Από εκεί και πέρα το Blues For Willy Pee είναι straight blues, ξεκάθαρα επηρεασμένο από την αμερικάνικη-νέγρικη καταγωγή του Jackson, ενώ το Soo Loo είναι ένα περίτεχνο σόλο drums συνοδευόμενο από πλήκτρα, τα οποία και έχουν τον μοναδικό ρόλο στο επόμενο κομμάτι, το Morning Prayer.
Η τελευταία τριάδα αποτελείται από hard rock, blues και prog rock τραγούδια, ενισχύοντας την άποψη ότι η μπάντα δεν ήθελε να παίξει ένα συγκεκριμένο είδος παρά να πειραματιστεί, πράγμα που καταφέρνει με επιτυχία. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην ικανότητα των μουσικών να αξιοποιήσουν τις ιδέες τους καθώς και στο δεμένο και με φαντασία παίξιμό τους.
Συνεχίζοντας το αφιέρωμα, περνάμε στους Silberbart οι οποίοι είχαν σαν βάση το Αμβούργο και δημιουργήθηκαν στις αρχές του 1971. Το φοβερό τους άλμπουμ με τίτλο 4 Times Sound Razing ήταν δημιούργημα του κιθαρίστα και τραγουδιστή Hans Joachim Teschner, ο οποίος είχε δίπλα του τους Werner Klug στο μπάσο και Peter Behrens στα τύμπανα. Το πρώτο πράγμα που διαπιστώνει κανείς είναι ο φοβερός ήχος που αναδεικνύει τις προσπάθειες των μουσικών για την παραγωγή ενός αρκετά βαρύ ήχου.
Τα τέσσερα κομμάτια που περιέχονται εδώ κυμαίνονται στο ίδιο ύφος, δηλαδή καλοπαιγμένο heavy psych με πολλές επιρροές από hard rock συγκροτήματα της Αμερικής, προσθέτοντας αρκετές δόσεις τρέλας στις αλλαγές ρυθμών αλλά και στα φωνητικά. Η χροιά της κιθάρας και το γενικότερο παίξιμο είναι αρκετά heavy, πράγμα που φαίνεται κυρίως στο God, με το αρχικό metal riff να δίνει το έναυσμα για ένα πλήρες βαρύ ψυχεδελοπανηγύρι. To Brain Brain είναι ίσως το πιο άρρωστο κομμάτι του δίσκου με τις πολλές αλλαγές και τα παρανοϊκά φωνητικά, όπως επίσης φανερό είναι και το ντελίριο που παράγουν οι ρυθμοί στα drums.
Συνολικά πρόκειται για ένα διαμάντι για τον σκληρό ήχο, με τα κιθαριστικά solo να είναι ουσιαστικά και το μπάσο μαζί με τα τύμπανα να προσθέτουν επιπλέον πόντους στο παραλήρημα του συνόλου.
Η τελευταία κυκλοφορία που παρουσιάζεται εδώ για την Γερμανία, είναι το Hazecolor Dia των Haze, οι οποίοι αποτελούνταν από τους Christian Scherler στα φωνητικά, τους κιθαρίστες Heinz Schwab και Hans-Jürg Frei, τον Dietmar Löw στο μπάσο και τον Kurt Frei στα τύμπανα. Ο δίσκος κυκλοφόρησε στα μέσα του 1971 από την Bacillus Records και περιέχει καθαρό hard rock με progressive rock στοιχεία. Όλες οι συνθέσεις ανήκουν στον Löw και είναι έξυπνα δομημένες, χωρίς να υπάρχει καθόλου τζαμάρισμα μεταξύ των μουσικών. Η παραγωγή είναι πολύ καλή και η ποιότητα του συνόλου των κομματιών βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο, όμως τα φωνητικά στις ψηλές νότες ακούγονται κάπως άσχημα, γεγονός που αφαιρεί, ελάχιστα, από το τελικό αποτέλεσμα.
Τα κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι τα Peaceful Nonsense και Α Way To Find The Paradise, στα οποία υπάρχει και η συμμετοχή του φλάουτου, και το δεκάλεπτο Decision, ένα κατά βάση blues τραγούδι, με όμορφες και έξυπνες αλλαγές.
Το άλμπουμ συνολικά είναι ένα κλασικό δείγμα γερμανικού hard rock, από τα αρτιότερα της εποχής, και προτείνεται στους οπαδούς του ήχου της αρχής της δεκαετίας του 1970.
By Pijo
No comments:
Post a Comment