Durden Journals vol.5

Γεια χαρά. Όπως ίσως έχετε καταλάβει όσοι έχετε βρει χρόνο να διαβάσετε κάποια από τα προηγούμενα “Durden Journals”, αυτή εδώ η στήλη είναι κάπως πειραγμένη. Δεν στέκει καλά. Της είναι δύσκολο να γραφτεί «όπως πρέπει», προσπαθεί να είναι διαφορετική και άμεση, αλλά ακόμη κι αυτό, δεν ξέρω αν εξυπηρετεί κάποια άλλη ανάγκη ή  αν επί της ουσίας υπάρχει και μόνο για να θρέφει τον  μουσικό ναρκισσισμό  του γραφιά της . Όπως κι αν έχει, αυτή τη φορά, δε μου βγαίνει καθόλου να αρχίσω τα συμπαγή κείμενα με γενικές αναλύσεις και παρατηρήσεις. Αυτή τη φορά το συγκεκριμένο Journals αποτελείται μόνο από δύο «υστερόγραφα» φαινομενικά διαφορετικά, αλλά με κοινή συνισταμένη και κοινούς  παραλήπτες. Δύο σύντομες διευκρινήσεις  δηλαδή, για να ξέρουμε γιατί πράγμα μιλάμε ειδικά όταν στην άλλη «άκρη της γραμμής» βρίσκεται κάποιος πάνσοφος μεταλλοπατέρας.  Εξάλλου, ο ίδιος ο Σωκράτης έλεγε ότι πριν καν αρχίσουμε να συζητούμε για κάτι, καλό είναι να συμφωνήσουμε από κοινού για το πώς εννοιολογούμε αυτό το «κάτι». Οι δικοί μου λοιπόν, προσδι-ορισμοί ξετυλίγονται παρακάτω.


Αρχικά κάποιος πρέπει να διευκρινίσει ότι το Doom δεν είναι το  απειροελάχιστα βαρύτερο power metal.  Όχι ατσάλινε φίλε μου, επειδή έπαιξες 2-3 πιο βαριά «σαμπαθικά riff»  -στο κατά τα άλλα power metal σου- δεν έγινες «ντουμάς». Έχει πλάκα να βλέπεις το άλλοθι ενός ελάχιστα βαρύτερου κλασικού heavy metal ήχου να αποκαλείται «Επικό Doom» ή ακόμη και να μονοπωλεί ολοκληρωτικά τον όρο “Doom”. Μην μπερδεύετε τον θαυμασμό σας για κάποιες εξαιρετικές μπάντες όπως οι Solstice, και οι Solitude Aeturnus  με το ποια είναι η βασική μαγιά του ιδιώματος. Το «Doom του ναργιλέ» που έγραψε υποτιμητικά κάποιος μέγας γνώστης της Αλήθειας  πρόσφατα, σε σύγκριση με το τσιριδοdoom της δίκασης, έχουν ίδια την αναλογία που έχει το αεροπλανοφόρο Nimitz με την τράτα που τη λεν «Μαρίνα» (για να κάνω κι εγώ το κομμάτι μου). Ειδικά όταν το πρώτο έχει σαν εικόνισμα τους πραγματικούς Sabbath και τους Saint Vitus, ενώ οι δίπλα έχουν... το “Into The Unfathomed Tower” μόνο και μόνο επειδή «το λένε οι Candlemass»…

Σε άλλα νέα, ας διευκρινίσουμε και τι σημαίνει η λέξη «σκηνή». Ξέρω θα μείνεις κατάπληκτος, αλλά σκηνή δεν ονομάζουμε απλά το σύνολο από συγκροτήματα ενός τόπου, που απλά παίζουν παρόμοια. Η «σκηνή» περιλαμβάνει συντροφικότητα και αλληλοϋποστήριξη. Σημαίνει σήμερα να παίζεις εσύ και να σου δανείζω το gear μου, και να έρχομαι να στήσω για σένα, και αύριο να ανταποδίδεις. Σημαίνει ότι βάζεις την κάβλα σου για τον συγκεκριμένο ήχο πάνω από τα φράγκα. Σημαίνει ότι σε ένα τόπο, οι μπάντες και το κοινό,  οι ραδιοφωνατζήδες και οι μπλόγκερς, οι διοργανωτές και οι γραφίστες έχουν συνειδητά μια αισθητική σύμπνοια. Κι αν νομίζεις  πως ότι βλέπεις από τα ελληνικά «στόνερ» ονόματα που ακούγονται ευρύτερα τα τελευταία χρόνια είναι δημιουργήματα της «μόδας» και των περιοδικών (χαχαχ) τότε πολύ απλά έχεις μαύρα μεσάνυχτα από αυτόν τον ήχο σε αυτή τη χώρα. Προς ενημέρωσή σου λοιπόν, εδώ και 15 περίπου χρόνια υπάρχει μια μικρή σε ακροατήριο αλλά εξαιρετικά ενεργή και πλούσια σε μπάντες, πραγματική σκηνή που δουλεύει ασταμάτητα και αυξάνει σταδιακά.  Το θέμα είναι ότι αν είσαι aorιστο-ροκ και μέτσαλ τύπος εκτός αυτού του ήχου, τώρα αρχίζεις και βλέπεις την κορυφή αυτού του παγόβουνου και νομίζεις ότι μιλάμε για κάτι ουρανοκατέβατο. Σε σένα, λοιπόν, την καληνύχτα μου και ευτυχισμένο το 1984. 

Αμφότερες και οι δύο παραπάνω παράγραφοι, θα ήταν λειψές αν δεν επεσήμαινα,  ένα κοινό στοιχείο που έχει εφαρμογή και στις δύο περιπτώσεις: Τον προσδιορισμό μιας μουσικής έναντι μιας άλλης.  Εσύ που συστηματικά (δεν μιλάω προφανώς για μια πλάκα που θα κάνεις με τους φίλους σου) νομίζεις ότι διαρκώς σε «πολεμάνε» κάποιες άλλες μουσικές, ή 9 στις 10 φορές επιλέγεις  να περιγράψεις την μουσική σου σαν κάτι που «γαμάει την τάδε μουσική/την τάδε μπάντα», έχεις φανταστεί τι λέει μόνη της η μουσική σου, αν της αφαιρέσεις την όποια σύγκριση και τον όποιο ετεροπροσδιορισμό;  Έχει κάποιο καταφατικό μήνυμα μόνη της; Τι θα ήταν αυτή η μουσική αν δεν υπήρχε κάτι άλλο απέναντι  για να το «γαμήσει»;  Έχει κάποιο άλλο νόημα πέρα από το να νομίζεις ότι σε ξεχωρίζει; Και πιο συγκεκριμένα, δεν μπορείς να μιλήσεις για το δικό σου “doom” (όποιο κι αν είναι αυτό) χωρίς να βάλεις αντίστιξη με το «doom του ναργιλέ»; Δεν μπορείς να μιλήσεις για την δική σου σκηνή χωρίς να «γαμήσεις» τους «μοδάτους» στονεράδες; Προσωπικά μια τέτοια στάση, μου θυμίζει διάφορους μπουζουκόβιους οι οποίοι προκειμένου να καλύψουν την δική τους εννοιολογική ένδεια για να περιγράψουν ένα πρόσωπο ή μια συμπεριφορά,  δανείζονται «περηφάνια» και «μαγκιά» από το rock: «Πολύ ροκ ο Καζατζίδης» ή «Άννα Βίσση: πιο ροκ από ποτέ!». 


Υ/Γ1: Προφανώς ότι διαβάζετε στα “Durden Journals” δεν είναι συνολικά η γνώμη του Downtuned, αλλά η εντελώς δική μου άποψη.

Υ/Γ2: Ενδεχομένως κάποιοι που διαβάζετε τα Journals να έχετε μπερδευτεί με τη θέση μου απέναντι στο θέμα «stoner μόδα». Συνοπτικά λοιπόν, φυσικά και υπάρχει hype και μόδα, φυσικά και οι υπάρχουν «φασέοι». Το ζήτημα είναι ωστόσο, η κριτική να γίνεται στη σωστή της βάση, από εκείνους που μπορούν να δουν και «εκ των έσω», κι όχι από τύπους που νομίζουν ότι οι Kyuss είναι  ξανθός πρώην παίχτης της Λίβερπουλ.

Υ/Γ3: Λιτή μουσική πρόταση για αυτή τη φορά το νέο digital single των Geezer, που είναι ένα «όπως πρέπει» μπαστάρδεμα heavy rock και blues, και το κατεβάζετε ελεύθερα από εδώ.

Vasilis Durden

No comments:

Post a Comment