Durden Journals vol.4


Γεια χαρά. Αυτή τη φορά κάναμε λίγο παραπάνω να τα πούμε, καθότι μεσολάβησαν Πασχαλιές, σφαχτά, βαρυστομαχιές, μερικά ταξίδια κι ένας σωρός από συναυλίες που δεν άφησαν και πολλά περιθώρια για συγκεντρωμένο γράψιμο. Όχι πως το κείμενο που θα ακολουθήσει είναι τίποτα περισπούδαστο, αλλά τουλάχιστον τώρα κατακάθισε ένα πρώτο πέπλο από την σκόνη που σηκώθηκε συναυλιακά (τουλάχιστον όσον αφορά τα live που αφορούν τον γράφοντα), οπότε σκέφτομαι να γράψω 2-3 σκέψεις σχετικές με τα live του σιναφιού μας, και το ίδιο το σινάφι μας.



Ένα σημαντικό κρατούμενο που πιστεύω θα φανεί χρήσιμο σε μερικά από αυτά που θα διαβάσεις  παρακάτω, έχει να κάνει με την βασική επισήμανση - ξεκαθάρισμα ότι στην όποια «σκηνή» υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα σε αυτόν τον ήχο (σκόπιμα αποφεύγω να τον βαφτίσω προς το παρόν, και θα σου πω μετά το γιατί) αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει το «αυτόφωτο» μέρος, και το «ετερόφωτο». Υπάρχουν λοιπόν από την μία οι μπάντες που είναι οι βασικοί πρωταγωνιστές του όλου φραμπαλά, και  δίπλα τους ενδεχομένως  να μπορούν να σταθούν και κάποιοι promoters που η κάβλα τους υπερισχύει του πορτοφολιού τους και μας δίνουν την ευκαιρία να δουμε 4-5 πράγματα που ποτέ δε θα μπορούσαμε αλλιώς. Αυτό είναι το αυτόφωτο κομμάτι. Το ετερόφωτο, είναι οι ακροατές, οι  γραφιάδες-ραδιοφωνατζήδες σαν και του λόγου μου, τα liveάδικα, τα δισκάδικα, οι «άλλοι» promoters, και οι διάφοροι τοπικοί «προύχοντες» του συγκεκριμένου ήχου. Ωστόσο πριν προχωρήσεις παρακάτω, ας γίνει από τώρα σαφές ότι το «αυτόφωτο» και το «ετερόφωτο» δεν έχουν θετική ή αρνητική χροιά, αλλά τα χρησιμοποιώ για να δείξω ποιος κινεί τα βασικά νήματα της «σκηνής».

Το παράδοξο που συμβαίνει στην Ελλάδα, έχει να κάνει με το “attitude” με το οποίο εκφράζεται το κάθε ένα από τα δύο προαναφερθέντα μέρη. Ενώ λοιπόν έχουμε μια σκηνή σε ιδιαίτερη άνθιση (τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά) και θα περίμενε κανείς οι κορυφαίες μπάντες και οι κορυφαίοι promoters να «την έχουν δει κάπως» (κάποιοι από αυτούς ίσως και δικαιολογημένα βάσει επιτευγμάτων) παρατηρεί κανείς ότι με ελάχιστες εξαιρέσεις, το αυτόφωτο κομμάτι έχει μια αξιοζήλευτη αξιοπρέπεια, αμεσότητα και συγκράτηση. Δεν θα δεις πολλά συγκροτήματα σε αυτόν τον ήχο να το παίζουν γαμιάδες και φτασμένοι. Ακόμη κι αν έχουν καταφέρει πράγματα που στην Rock πραγματικότητα αυτής της χώρας δεν έχουν ξαναγίνει στο παρελθόν. Μιλώ δηλαδή έχοντας κατά νου τις κορυφαίες μπάντες αυτής της μουσικής (ξέρεις ποιες είναι) που έχουν καταφέρει να κάνουν δημοφιλή στην Ελλάδα έναν ήχο που πριν 10 χρόνια απευθυνότανε μόνο σε μερικές δεκάδες ανθρώπους στο σύνολο της χώρας.  Φυσικά υπάρχουν και μερικά «καλάμια», αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δεν είναι ο κανόνας. Και αυτό το βλέπεις στο πως μιλούν τόσο σε όσους τους πλησιάζουν, όσο και στο πως αναφέρονται στην ίδια την δουλειά τους.

Από την άλλη στο ετερόφωτο κομμάτι, συναντάς πολύ πιο συχνά μια στάση λες και αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές που έχουν να δείξουν τα σημαντικά πράγματα. «Ειδικοί» συντάκτες στονερολόγοι σαν και τα μούτρα μου, με πόζα φίρμας, βαρύμαγκες ακροατές που ψάχνουν αφορμή να μας δείξουν πόσο κουλ τυπάκια είναι και τι ωραία που την πίνουν γιατι «Στονερ αφού», δορυφόροι τζαμπατζήδες διοργανωτές που κάθε χρόνο κάνουν καρμπόν  το ίδιο live για να βγάλουν κανα κέρμα, και άμπαλοι τοπικοί προύχοντες του «σκληρού ήχου» που κριτικάρουν ιδιώματα κι ανθρώπους που δεν έχουν αγγίξει καν. Σε όλα αυτά προσθέτεις και τους χιπστερο-πρώην-στονεράδες του στύλ «εγώ άκουγα μέχρι πριν 2-3 χρόνια, τώρα έγινε σούπα η φάση, ξενέρωσα κι ακούω τους ‘Λάκη Βονόρτα και Πλαστικό Πράσινο’ που παίζουν ψυχεδελικό σουγκέηζ με σαντούρι», και καταλαβαίνεις αμέσως γιατί δεν το βάφτισα πιο πάνω όλο αυτό «στονερ σκηνή». Αφενός γιατί αυτό δεν έχει καμία σχέση με τον όρο “stoner rock” αφετέρου γιατί όλες αυτές οι αναλογίες είμαι σίγουρος ότι δεν αφορούν μόνον αυτό το παρακλάδι στην Ελλάδα, που τόσοι πολλοί αγαπούν να μισούν.

Όλα αυτά λοιπόν αποτυπώθηκαν ανάγλυφα στον συναυλιακό όλεθρο που έπαιξε αυτές τις μέρες. Κι αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι το live για κάθε μουσική, είναι η τελετουργία της. Είναι ο πρωταρχικός λόγος ύπαρξής της κι εξυπηρετεί ακριβώς τον ίδιο σκοπό με την «θεια» λειτουργία τις Κυριακές. Άλλοι πάνε γιατι απλά θέλουν παρέα, άλλοι να σχολιάσουν, άλλοι να πουλήσουν μούρη, κάποιοι να φασωθούν, κι άλλοι να πάρουν την δόση τους από κάτι που θα τους δώσει δύναμη για τα σκατά που ζουν τις υπόλοιπες μέρες τις εβδομάδας.
 
Προσωπικά για μένα -μιας και είναι “Durden” το Jounals-, το κάθε live έχει και κάποιες άλλες παραμέτρους. Λειτουργεί σαν ημερολόγιο και σαν landmark. Συχνά θυμάμαι ας πούμε πότε έγιναν κάποια γεγονότα στην προσωπική μου ζωή με αναφορά στο πότε έγιναν κάποιες συναυλίες ή και με ποιον ήμουν σε αυτές. Και από την άλλη, το live λειτουργεί και σαν καταλύτης για ένα τραγούδι και την πορεία του μέσα μου. Σκέφτομαι για παράδειγμα ότι το τάδε κομμάτι το έχω συνδέσει με ένα πρόσωπο ή ένα γεγονός. Βλέπω να παίζεται live το κομμάτι, ξαναζώ το παρελθόν, αλλά ταυτόχρονα το μπολιάζω και με την εμπειρία της στιγμής που το ακούω ζωντανά. Και όλο αυτό αποκτά μια ροή και δεν είναι κάτι στατικό. Και τα κομμάτια αποκτούν άλλη δυναμική, γιατί είναι μια χιονοστιβάδα που έρχεται από το παρελθόν και όσο κυλάει συσσωματώνει πάνω της εμπειρίες, στιγμές και δεσίματα με ανθρώπους. Γι αυτό οι συναυλίες είναι σημαντικές για μένα, και γι αυτό με διαβάζεις και λίγο «ξινό» με όσους μου τις χαλάνε ή μου τις στερούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Υ/Γ1: Σε ένα κείμενο χωρίς την παραμικρή υπόνοια για συγκεκριμένους ανθρώπους ή εταιρίες, αν κάπου αναγνώρισες τον εαυτό σου στην κριτική που κάνω, τότε είναι πρόβλημά σου. Το συγκεκριμένο κείμενο δεν είναι προσωπική επίθεση σε κανέναν συγκεκριμένα, ούτε γράφεται για να γλείψει κάποιους.

Υ/Γ2: Προφανώς και για τεχνικούς λόγους, δεν θα γράψω εδώ κάποιο report από όλα όσα είδα αυτές τις μέρες. Θα σταθώ μόνο στις γαμηστερές εμφανίσεις των Stoned Jesus στη Λάρισα, των Acid King και των Black Cobra στην Αθήνα, και την πραγματικά μεγάλη μαγκιά όσων συνέβαλαν ώστε ένα underground live από Sludge και Stoner Doom σχήματα (Automaton, Sadhus, Belzebong, Dopethrone) να συγκεντρώσει κοντά στους 500 νοματαίους πριν από μερικά βράδια στο An Club. Πραγματικά Respect.

Υ/Γ3: Για την εμφάνιση των Sadhus στο προαναφερθέν live, χρειάζεται ξεχωριστή μνεία. Φανταστείτε έναν τύπο φορτωμένο με ένα ψυγείο στην πλάτη να ανεβαίνει μόνος από τα σκαλιά στον 14ο όροφο μιας πολυκατοικίας και θα καταλάβετε πως ακουγόντουσαν τα βαριά τους σημεία. Φανταστείτε τον ίδιο τύπο να τον πλακώνει το ψυγείο και να τον παίρνει ο διάολος μέχρι το ισόγειο και θα καταλάβετε πως ακούγονταν τα γρήγορά τους. Απλά οι καλύτεροι Sadhus που έχετε δει ως τώρα.

Υ/Γ4: Ο λόγος που δεν γίνονται εκτεταμένα μαθήματα σημειολογίας σε σχολεία και άλλους φορείς, έχει να κάνει με την αδυναμία του εθνικού συστήματος υγείας να διαχειριστεί τον αριθμό των λιποθυμιών που θα προέκυπταν στο πρώτο 15λεπτο των μαθημάτων.

Ακούστε τους Horse Lung.

Vasilis Durden

No comments:

Post a Comment