Παρατηρώντας τον τρόπο συγγραφής σε διάφορα reviews ηλεκτρονικά και έντυπα, διαπίστωσα ότι υπάρχουν δύο μεγάλες σχολές παραγωγής κειμένων που περιγράφουν δίσκους. Ο πρώτος είναι το generic κείμενο που λέει «οι εξαιρετικοί ‘Χ’, μας δίνουν έναν πολύ καλό δίσκο. Τα ριφ του ‘δείνα’ είναι καταπληκτικά.
Η φωνή του ‘έτσι’ τα δίνει όλα, και όλα αυτά υπο την εποπτεία του σφιχτοδεμένου μπασίστα <ινσερτ άλλο ένα όνομα>. Τέλος Την παραγωγή την έχει κάνει ο τάδε. Πολύ καλό και το εξώφυλλο, δενει με το αλμπουμ, περιμένουμε να τους δούμε live. Δι εντ.» Ο άλλος τρόπος είναι ο τρόπος του ονειροπαρμένου. Δεν λέει κουβέντα για τον ήχο του δίσκου, αλλά γράφει παραληρηματικά για τα συναισθήματα που του έβγαλε ο δίσκος. Στο τέλος έχεις διαβάσει λίγο από το ποιητικό του απωθημένο, αλλά δεν έχεις βγάλει άκρη πως ακούγεται ο δίσκος για τον οποίο μιλάει. Παρουσιάζοντας λοιπόν, τον νέο δίσκο των Acid King “Middle of Nowhere, Center of Everywhere” δεν θελω να μπω στη λογική καμιάς από τις δύο «σχολές», ωστόσο δεν ξερω αν θα τα καταφέρω. Γιατί; Γιατί αφενός δεν είμαι τόσο πρωτότυπος του λόγου μου, αφετέρου γιατί για να σου περιγράψω το πώς μου ακούγεται ο συγκεκριμένος δίσκος, δεν μπορώ να μην αναφέρω….
Η φωνή του ‘έτσι’ τα δίνει όλα, και όλα αυτά υπο την εποπτεία του σφιχτοδεμένου μπασίστα <ινσερτ άλλο ένα όνομα>. Τέλος Την παραγωγή την έχει κάνει ο τάδε. Πολύ καλό και το εξώφυλλο, δενει με το αλμπουμ, περιμένουμε να τους δούμε live. Δι εντ.» Ο άλλος τρόπος είναι ο τρόπος του ονειροπαρμένου. Δεν λέει κουβέντα για τον ήχο του δίσκου, αλλά γράφει παραληρηματικά για τα συναισθήματα που του έβγαλε ο δίσκος. Στο τέλος έχεις διαβάσει λίγο από το ποιητικό του απωθημένο, αλλά δεν έχεις βγάλει άκρη πως ακούγεται ο δίσκος για τον οποίο μιλάει. Παρουσιάζοντας λοιπόν, τον νέο δίσκο των Acid King “Middle of Nowhere, Center of Everywhere” δεν θελω να μπω στη λογική καμιάς από τις δύο «σχολές», ωστόσο δεν ξερω αν θα τα καταφέρω. Γιατί; Γιατί αφενός δεν είμαι τόσο πρωτότυπος του λόγου μου, αφετέρου γιατί για να σου περιγράψω το πώς μου ακούγεται ο συγκεκριμένος δίσκος, δεν μπορώ να μην αναφέρω….
…ένα μεγάλο γεύμα με φίλους και πολύ αλκοόλ σε κάποια εξοχή, ένα καλοκαιρινό μεσημέρι. Κάτι σαν αυτό που βλέπεις κοιτώντας το εξαιρετικό βίντεο των Lord 13 για το Badwater Booze. Και δεν αναφέρομαι στο γεύμα καθ’ αυτό, αλλά στο ευφορικό συναίσθημα που αυτό γεννάει μόλις έχει ολοκληρωθεί. Στη φάση που έχει αρχίσει να σε πιάνει και το ποτό, αλλά όσο χρειάζεται. Στη χρυσή τομή ανάμεσα στην υπέρτατη ευφορία του, και στο σημείο που αν πιεις ένα ακόμη θα σε χτυπήσει στο κεφάλι. Σε μια παρόμοια χρυσή τομή κινείται και η τελευταία δουλειά των Acid King. Ανάμεσα στις υπερτροφικές fuzzoκιθάρες και το ψυχεδελικό τριπάρισμα. Το αν σε χτυπάει στο κεφάλι, διαπιστώστε το μόνοι σας βάζοντας σε κάποιον που δεν ξέρει τους Acid King, να ακούσει το intro του “Red River” και παρατηρώντας τις εκφράσεις του προσώπου του στο σκάσιμο της κιθάρας. Το συγκεκριμένο κομμάτι πέραν του ότι είναι το αγαπημένο μου στο δίσκο, νομίζω ότι πάει καρφωτό για κάποιο μελλοντικό best of της μπάντας. Ταυτόχρονα είναι το ενδεικτικότερο δείγμα αυτής της δουλειάς. Αυτής της προαναφερθείσας ευφορικής ραστώνης με τις βαριές κιθάρες, και τα ψυχεδελικά leads.
Σχετικά με τις ηχητικές του παραπομπές τώρα, μιλάμε για δίσκο με 100% Acid King ήχο (παρά την αλλαγή μπασίστα), μόνο που αυτή τη φορά η ψυχεδέλεια είναι ακόμη πιο έντονη. Και το αποτέλεσμα ελαφρώς πιο «ντελικάτο», χωρίς αυτό να σημαίνει πιο «εμπορικό». Κάτι σαν οι Om του “Variations on a theme” να συναντούν τα βαριά σημεία των Mars Red Sky. Με άλλα λόγια το γνωστό Doom ηχόχρωμα της Lori S. που γονατίζει τη μισή doom σκηνή ως guitar tone, αλλά με νοοτροπία μπάντας ψυχεδελικού rock. Κι αν δεν είναι αρκετές αυτές οι αναφορές, ας σημειώσουμε ότι το “Laser Headlights” θα μπορούσε να είναι άνετα σύνθεση του supergroup των Shrinebuilder και το lead του συγκεκριμένου κομματιού θα μπορούσε να φέρει την υπογραφή του Wino. Θες κι άλλη dream team αναφορά; Μάθε λοιπόν ότι τα κουμπάκια στην κονσόλα τα πατάει (και) εδώ ο κύριος Billy Anderson.
Ως προς τη ροή του δίσκου, το σημαντικό με αυτήν την κυκλοφορία, είναι ότι τα κομμάτια λειτουργούν σαν επιμέρους τμήματα ενός μεγαλύτερου οργανισμού που φέρει ενιαίο καλλιτεχνικό όραμα και αισθητική. Το γεγονός αυτό κάνει τα σχεδόν 54 λεπτά του δίσκου να περνούν εντελώς φυσιολογικά και να μην κουράζουν το υποψιασμένο αυτί. Την ίδια στιγμή, μια και μιλάμε για δίσκο που χρειάζεται μια κάποια λογική «μέθεξης» για να τον απολαύσεις πλήρως, τη λειτουργία της «διαβατήριας τελετής» σε αυτήν, αναλαμβάνουν τα “intro” και “outro” που ανοίγουν και κλείνουν το δίσκο, έχοντας ως γείτονες από ένα κομμάτι που συμπληρώνει εκείνα που προσωπικά ξεχώρισα: τo “Silent Pictures” και εκείνο που φέρει σαν τίτλο το δεύτερο μισο της ονομασίας του δίσκου.
Για το σχετικά όμορφο εξώφυλλο, τα έχουμε ξαναπεί κι εδώ, οπότε πριν πω ότι «περιμένουμε να τους δούμε live» και κλείσω εξαιρετικά πρωτότυπα αυτό το κείμενο, θα ευχηθώ να μην περάσουν άλλα 10 χρόνια για να ακούσουμε νέο Acid King υλικό. Δι εντ.
Vasilis Durden
No comments:
Post a Comment