Ο αστροναύτης που ως άλλο εθνικό έμβλημα, φέρει στο στήθος το κατσίκι στη ντουζιέρα, συνεχίζει να περιπλανιέται. Αυτή τη φορά εξερευνεί πιο δύσβατα και σκοτεινά τοπία της Θεσσαλικής διαστημικής ερήμου. Μπορεί να μπήκε το καλοκαίρι, αλλά οι Screaming Dead Balloons κρατάνε τη γεύση του βροχερού και αρκετά σάπιου φετινού χειμώνα φρέσκια στα αυτιά μας.
Το φρέσκο ΕΡ “Banana Blue” (που έχει μπανάνα, αλλά για κάποιο λόγο δεν είναι μπλε) είναι εδώ λοιπόν, τρανή απόδειξη του ότι οι όμορφοι Λαρισαίοι σκοπεύουν να είναι συνεπείς στην παρουσία τους και δισκογραφικά. Γιατί συναυλιακά το έχουν ήδη αποδείξει και συνεχίζουν να το αποδεικνύουν, είτε με δυνατά support πλάι σε ονόματα όπως Nomads, Savage Republic, Moon Duo κλπ, είτε με το γενικότερο «όργωμα» σε μουσικές σκηνές της ελληνικής επαρχίας. Και έχουν πιάσει αρκετά πιο θολά και δυστοπικά ηχοχρώματα σε σύγκριση με το ομώνυμο ντεμπούτο album τους ένα χρόνο πριν. Εκεί, εκτός από ψυχεδελο-noise αναφορές, είχαμε και garage ξεσπάσματα και πιο rock 'n'roll διάθεση γενικότερα, εδώ έχουμε περισσότερο μουσική κρυογονικού θαλάμου. Μακρόσυρτα μουσικά θέματα, όχι όμως αόριστα και χωρίς εξέλιξη, διακριτικά και στρατηγικά τοποθετημένα φωνητικά που αφήνουν χώρο στο ατμοσφαιρικό buildup των τραγουδιών το οποίο δίνει την αίσθηση ότι κάτι πρόκειται να εκραγεί, αλλά ποτέ δεν έρχεται. Pleasure delayer… Το αγαπημένο μου από την καινούρια τετράδα που έχουμε εδώ είναι το εισαγωγικό «Take Me Up», το οποίο θα τολμούσα να πω ότι θα αρέσει στους οπαδούς των Black Angels καθώς παίζει με την ψυχεδέλεια και τη βαρύτητα σε παρόμοια αισθητική. Το «Mysterious» υπνωτίζει τον ακροατή για τέσσερα λεπτά με ένα riff που σχεδόν blues-ίζει, πριν εξαπολύσει μια αμείλικτη επίθεση με ουδετεροποιητές φέιζερ και εκτοξευτές τορπίλων. Το πιο βαρύ ηχητικά κομμάτι της κυκλοφορίας είναι το τρίλεπτο «Red House», το οποίο αναρωτιέσαι πότε πρόλαβε να χτίσει τέτοια χαοτική ατμόσφαιρα μέσα σε τόσο λίγο χρόνο. Και τέλος, το ήδη χιτάκι της μπάντας, αν κρίνουμε από την αποδοχή στις ζωντανές τους εμφανίσεις, “The Good the Band and the Evil”. Όσο μπορεί ένα οχτάλεπτο κομμάτι να αποκληθεί χιτάκι τέλος πάντων. Επαναλαμβανόμενο μοτίβο, αλλά με το groove να ξεχειλίζει και να κάνει δύσκολο το να κρατηθείς ακίνητος και να μην το κουνήσεις. Έστω λίγο. Έχουμε λοιπόν τέσσερα κομμάτια με συνολική διάρκεια 23 λεπτά και κάτι ψιλά. Και το καλύτερο, έρχονται σε λαχταριστό 10ιντσο βινυλιάκι το οποίο θα βγει εκεί έξω σύντομα. Γι’αυτό, παρακολουθείτε καθημερινά το https://screamingdeadballoons.bandcamp.com/ ώστε να το αρπάξετε στην πρώτη ευκαιρία. Εγώ τα κουμάντα μου τα έχω κάνει.
Το φρέσκο ΕΡ “Banana Blue” (που έχει μπανάνα, αλλά για κάποιο λόγο δεν είναι μπλε) είναι εδώ λοιπόν, τρανή απόδειξη του ότι οι όμορφοι Λαρισαίοι σκοπεύουν να είναι συνεπείς στην παρουσία τους και δισκογραφικά. Γιατί συναυλιακά το έχουν ήδη αποδείξει και συνεχίζουν να το αποδεικνύουν, είτε με δυνατά support πλάι σε ονόματα όπως Nomads, Savage Republic, Moon Duo κλπ, είτε με το γενικότερο «όργωμα» σε μουσικές σκηνές της ελληνικής επαρχίας. Και έχουν πιάσει αρκετά πιο θολά και δυστοπικά ηχοχρώματα σε σύγκριση με το ομώνυμο ντεμπούτο album τους ένα χρόνο πριν. Εκεί, εκτός από ψυχεδελο-noise αναφορές, είχαμε και garage ξεσπάσματα και πιο rock 'n'roll διάθεση γενικότερα, εδώ έχουμε περισσότερο μουσική κρυογονικού θαλάμου. Μακρόσυρτα μουσικά θέματα, όχι όμως αόριστα και χωρίς εξέλιξη, διακριτικά και στρατηγικά τοποθετημένα φωνητικά που αφήνουν χώρο στο ατμοσφαιρικό buildup των τραγουδιών το οποίο δίνει την αίσθηση ότι κάτι πρόκειται να εκραγεί, αλλά ποτέ δεν έρχεται. Pleasure delayer… Το αγαπημένο μου από την καινούρια τετράδα που έχουμε εδώ είναι το εισαγωγικό «Take Me Up», το οποίο θα τολμούσα να πω ότι θα αρέσει στους οπαδούς των Black Angels καθώς παίζει με την ψυχεδέλεια και τη βαρύτητα σε παρόμοια αισθητική. Το «Mysterious» υπνωτίζει τον ακροατή για τέσσερα λεπτά με ένα riff που σχεδόν blues-ίζει, πριν εξαπολύσει μια αμείλικτη επίθεση με ουδετεροποιητές φέιζερ και εκτοξευτές τορπίλων. Το πιο βαρύ ηχητικά κομμάτι της κυκλοφορίας είναι το τρίλεπτο «Red House», το οποίο αναρωτιέσαι πότε πρόλαβε να χτίσει τέτοια χαοτική ατμόσφαιρα μέσα σε τόσο λίγο χρόνο. Και τέλος, το ήδη χιτάκι της μπάντας, αν κρίνουμε από την αποδοχή στις ζωντανές τους εμφανίσεις, “The Good the Band and the Evil”. Όσο μπορεί ένα οχτάλεπτο κομμάτι να αποκληθεί χιτάκι τέλος πάντων. Επαναλαμβανόμενο μοτίβο, αλλά με το groove να ξεχειλίζει και να κάνει δύσκολο το να κρατηθείς ακίνητος και να μην το κουνήσεις. Έστω λίγο. Έχουμε λοιπόν τέσσερα κομμάτια με συνολική διάρκεια 23 λεπτά και κάτι ψιλά. Και το καλύτερο, έρχονται σε λαχταριστό 10ιντσο βινυλιάκι το οποίο θα βγει εκεί έξω σύντομα. Γι’αυτό, παρακολουθείτε καθημερινά το https://screamingdeadballoons.bandcamp.com/ ώστε να το αρπάξετε στην πρώτη ευκαιρία. Εγώ τα κουμάντα μου τα έχω κάνει.
>Parasight
No comments:
Post a Comment