[Live Report] DesertFest Athens 2016

-    Ρε 'συ, τι ώραιο σκηνικό είναι τούτο; Φαντάσου να γινόταν και στην Ελλάδα τι ωραία που θα ήταν...
-    Ναι ρε γαμώτο, αλλά πού τέτοια τύχη!

Φανταστική κουβέντα, δυο πιτσιρικάδων στο DesertFest του Βερολίνου, μερικά χρόνια πριν.
Το 2016, λοιπόν, το γνωστό φεστιβάλ, έχοντας ήδη κατακτήσει το Λονδίνο, το Βερολίνο και πιο πρόσφατα την Αμβέρσα, αποφάσισε ότι η Αθήνα οφείλει να είναι αυτή που θα συμπληρώσει το καρέ. Αυτό που θα διαβάσετε παρακάτω δεν είναι μια τυπική κριτική ή αναφορά του τι έγινε στο εν λόγω φεστιβάλ, αλλά κυρίως το τι έζησε ο γράφων. Υποκειμενικά, χωρίς ίχνος αντικειμενικότητας. Το κείμενο αυτό δεν έχει σκοπό ούτε να “βλάψει” ηθικά το φεστιβάλ, ούτε τα συγκροτήματα που πήραν μέρος, ούτε αντίστοιχα να εξυψώσει κανέναν. Όμως ας πάμε στο ψητό.

“Η ζώη ξέρει, κι εγώ την εμπιστεύομαι”

Το ταξίδι ξεκινάει με γεμάτο αμάξι από το βορρά. Τα χιλιόμετρα πολλά, η μουσική, ευτυχώς, αρκετή, τα διόδια ακόμα περισσότερα. Κατά διαστήματα συζητήσεις για το τι πρόκειται να δούμε, αμφιβολίες για το πως μπορεί η ελληνική σκηνή να στηρίξει ένα τέτοιο εγχείρημα, και αν θα το αγκαλιάσει. Φτάσαμε, όλα καλά. Ο καθένας από τους επιβάτες του αμαξιού κάνει την δική του προθέρμανση την Πέμπτη. Εγώ προσωπικά αποφάσισα να ζεσταθώ στο σπίτι, καταναλώνοντας τσίπουρο με τον αδερφό μου από άλλη μάνα και άλλο πατέρα. Πάμε όμως στην Παρασκευή που τα πράγματα γίνονται σαφώς πιο ενδιαφέροντα!

Μέρα πρώτη:
Οι απόπειρές μου να τραβήξω όλη την παρέα στο χώρο του φεστιβάλ ώρες πριν την

επίσημη έναρξη (ναι, για το ζέσταμα και πάλι), απέβησαν άκαρπες. Εύκολα και γρήγορα λοιπόν πηγαίνω στο ταμείο να πάρω το βραχιολάκι μου, και οδεύω προς τη 2η σκηνή. Η πρώτη μου σκέψη ήταν το πως θα καταφέρουμε αργότερα μεθυσμένοι να ανέβουμε στον 4ο όροφο στον οποίο βρισκόταν. Παρόλα αυτά με λίγη καλή θέληση, τα 4(;;) ταχύτατα ασανσέρ, έκαναν την δουλειά τους θαρρώ. Ο λιγοστός κόσμος που βρίσκεται στο χώρο στις 17.30 περιμένει να δει τον Arthur Seay και την παρέα του, ενώ ήδη η κρύα μπύρα έχει αρχίσει να ρέει. Προσφορά, 4 μπύρες στα 10 ευρώ. “Απ' αυτήν την προσφορά θα ήθελα” του λέω. “Φυσικά” , μου λέει, “αλλά πρέπει να τις πάρεις όλες μαζί”. “Γι αυτό ήρθα” του λέω!!

 Ξεκινάνε λοιπόν οι House of Broken Promises στις 17.45 ακριβώς. Τα έχετε διαβάσει και αλλού, ναι ο ήχος ήταν κάκιστος, και το κοινό παγωμένο. Ο συγκεκριμένος χώρος φάνηκε να μην μπορεί με τίποτα να ανταπεξέλθει στις εντάσεις που οι περισσότεροι προσπάθησαν να παίξουν. Δεν ξέρω αν έφταιγε το stage volume ή το PA, αλλά... Κανείς δεν νοιάζεται. Έχουμε ωτοασπίδες γι αυτόν τον λόγο. Όπως και να χει οι HOBP προσπάθησαν, και το τι κατάφεραν το ξέρουν μόνο οι ίδιοι κι εμείς που ήμασταν εκεί. Σίγουρα θα είχαν και καλύτερες μέρες μαντεύω. Άλλωστε η εμπειρία τους σαν μουσικοί, και η ιστορία τους (οι 2 στους 3 είναι και μέλη των Unida) το μαρτυράει αυτό.

Τρέχουμε γρήγορα στο μεγάλο stage, λίγο πριν ξεκινήσουν οι Beggars για να δούμε και τι παίζει στον χώρο του merch. Οι κύριοι από τη Fuzz Ink έχουν πιάσει μια γωνιά και έχουν απλώσει ό,τι εξαιρετικό αφισάκι τους έχει περισσέψει από τις κατά καιρούς δημιουργίες τους. Δεν θα πω παραπάνω για τους εν λόγω κυρίους. Σίγουρα έχετε δει δουλειές τους εκεί έξω, και πολύ πιθανό να έχετε στην κατοχή σας κάποιο μπλουζάκι που έχει περάσει από το εργαστήριό τους. Έπειτα στα τραπέζια του merch του φεστιβάλ, μιας και ήδη υπήρχαν μπλουζάκια Red Fang, 1000mods, κλπ κλπ.. Πέφτουν ελαφρώς τα φώτα, και ξεκινούν οι Beggars.

Αγνό, απλό, ροκεντρόλ που λέμε και στο χωριό μου. Με αμεσότητα και σεμνότητα. Εγώ

τουλάχιστον έτσι το εισέπραξα. Έπαθα σοκ εν τω μεταξύ όταν οι Beggars κάλεσαν στην σκηνή κάποιον σαξοφωνίστα (το όνομα του οποίου δεν θυμάμαι) για να τους συνοδεύσει σε κάποια κομμάτια τους. Απίστευτα cool, και χωρίς κανένα άγχος, αν κι εμφανώς έξω από τα νερά του, ο κύριος με το σαξόφωνο έδωσε μια άλλη νότα στα κομμάτια των Beggars. Κατά τα άλλα ακούσαμε όλα τα χιτάκια από ένα συγκρότημα που ως γνωστόν την ιδρώνει τη φανέλα της.

Το πρόγραμμα τηρείται κατά γράμμα (καθ' όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ απ' ό,τι θυμάμαι), οπότε έχουμε λίγο χρόνο να οργανωθούμε εκ νέου. Αντιλαμβανόμαστε όλοι στην παρέα ότι όσο περνά η ώρα, θα είναι πιο δύσκολο να διασχίσουμε την Ιερά Οδό. Παρόλα αυτά, έρχεται συνεχώς νέο αίμα στην παρέα, πιο νηφάλιοι, κάθε φορά, από τους προηγούμενους, οι οποίοι μας δείχνουν τον δρόμο.

Και ενώ η παρέα μεγαλώνει, πάμε στο μικρό stage και πάλι, αυτή τη φορά για να δούμε τους Sadhus. Πρώτη φορά είχα δει Sadhus όταν ο κύριος πίσω από την εκπομπή “All the Heavy Lifting” αποφάσισε να κλείσει αυτό το κεφάλαιο στη ζωή του, με ένα “οικογενειακό” πάρτι στη Λάρισα. Οι Sadhus λοιπόν ό,τι κάνανε στην Λάρισα, κάνανε και στο DesertFest. Κυριολεκτικά έπεσαν κάποιες βίδες από την οροφή του μαγαζιού. Ο ήχος ήταν καταιγιστικός, σαφώς καλύτερος από την κρυάδα που φάγαμε στην αρχή με τους HOBP, αλλά και πάλι δεν άντεχε κάποιος χωρίς ωτοασπίδες. Αλλά εδώ που τα λέμε γενικότερα, δύσκολα αντέχεις σε live των Sadhus χωρίς ωτοασπίδες ούτως ή άλλως, ειδικά αν είσαι φλώρος σαν εμένα. Ακραία φωνητικά, κιθάρα λασπωμένη, το μπάσο.... δεν ξέρω τι να πω για το μπάσο, το αγάπησα. Έκαψε νομίζω κι  έναν Ampeg SVT Heritage έτσι για το καλό. Και πάνω που μας έχουν πάρει τα σκάγια και έχουμε νταγλάρει και πηγαίνουμε, τελειώνει το σετ, γιατί έτσι είναι τα φεστιβάλ, και πρέπει να μετακινηθούμε απέναντι.

Torche. Και κάπου εδώ ξεκινάει γενικότερα το τοπίο να θολώνει. Όχι εξαιτίας τους. Εξ αιτίας

  των ουσιών και των οινοπνευμάτων. Ομολογώ ότι για τους Torche ήμουν παντελώς αδιάβαστος. Είχα ακούσει ελαφρώς τον τελευταίο δίσκο, αλλά δεν κάθισα ποτέ να μελετήσω τι και πως. Αν θυμάμαι καλά το είχα ακούσει και σε πολύ λάθος στιγμή. Παρόλα αυτά, και στην κατάσταση που ήμουν εκείνη την ώρα, οι Torche με εντυπωσίασαν. Η μίξη των heavy riffs με τα πολύ light φωνητικά, εμένα με πήρε και με σήκωσε. Μπάσο και τύμπανα απόλυτα (έως αρρωστημένα) δεμένα. Σε πολλά σημεία, απλώς μάτια κλειστά, και πάμε. Δεν μπορούσα να χωνέψω αυτό που έβλεπα. Σε σημείο που στεναχωρήθηκα που δεν τους είχα μελετήσει παραπάνω πιο πριν!

Τα 2 τελευταία συγκροτήματα του μικρού stage δεν κατάφερα να τα δω. Αν ήμουν reporter θα πήγαινα σίγουρα. Καθότι όμως η απόφαση να γραφτεί το κείμενο αυτό πάρθηκε μέρες μετά το φεστιβάλ, τα πόδια μου δεν κατάφεραν να με πάνε να δω τους we.own.the.sky. Και τους Black Rainbows. Να με συγχωράτε, αλήθεια..

Σειρά έχουν οι Σουηδοί Truckfighters, των οποίων το τελευταίο δισκάκι την ίδια εκείνη ημέρα κιόλας πρωτάκουσα. Γενικά, για να πω την αμαρτία μου, από τότε που τους είδα πρώτη φορά (και ομολογουμένως ενθουσιάστηκα) έχουν σταματήσει να μπορούν να μουκρατήσουν το ενδιαφέρον καθ όλη την διάρκεια του σετ τους. Γούστα είναι αυτά, και σίγουρα στα φεστιβάλ παίζει μεγάλο ρόλο η ώρα και το “πριν” και “μετά” από μια μπάντα. Ο καινούριος δίσκος πάντως έχει μεγάλο ενδιαφέρον, και θα τον ξανακούσω με καθαρό μυαλό, και εκτός φεστιβαλικού mood. 
Πάμε όμως στο μετά..

Δεν μπορεί κανείς να είναι αντικειμενικός όταν μιλάμε για τους 1000mods. Κι έχοντας αναφέρει στην αρχή του κειμένου αυτού ότι όντως δεν θα είμαι αντικειμενικός, οφείλω να συνεχίσω να μην είμαι. Οι 1000mods, για μένα προσωπικά, ήταν οι φυσικοί ηγέτες του φεστιβάλ ολάκερου. Και αυτό όχι γιατί μόλις βγάλανε δίσκο (ο οποίος τα σπάζει όλα), ή γιατί είναι σε τουρ και υπό την αιγίδα της 'SOL records', μιας απ'τις μεγαλύτερες εταιρείες που υπάρχουν στον συγκεκριμένο ήχο. Αλλά γιατί τρία και κάτι χρόνια πίσω, ανοίγανε την δεύτερη μέρα του DesertFest στο Βερολίνο στο μικρό stage τότε. Ενώ τώρα ήταν headliners στην ίδια έκδοση του φεστιβάλ  αυτού στην χώρα τους. Και φαινόντουσαν να το θυμούνται πολύ καλά αυτό. Θυμάμαι να ακούσαμε τουλάχιστον 3 κομμάτια από τον καινούριο δίσκο, με συμπλήρωμα τα “γνωστά, παλιά, καλά”. Το παράπονό μου θα το πω. Περίμενα να παίξουνε “Into the Spell” τελευταίο κομμάτι, και να σπάζανε κάτι. Αλλά όχι...

Μικρό διαλειμματάκι, ίσα ίσα για τουαλέτα και ανεφοδιασμό μπύρας και νερού για τις δύσκολες ώρες. Και καπάκι

Red Fang. Τους οποίους τους περίμενα πολύ πιο “πεσμένους”. Παρόλα αυτά ο κόσμος πάρταρε μέχρι τελικής πτώσης. Άλλωστε οι κύριοι Red Fang έχουνε βαρβάτο “οπλοστάσιο” και μπορούν να κάνουν τον κόσμο να ξοδέψει αυτές τις τελευταίες στάλες ενέργειας και ιδρώτα που του απομένουν. Δεν τους έχω δει ποτέ σε club show για να κρίνω, αλλά εγώ πέρασα καλά, χόρεψα και ήπια.. Και αν τα υπεραπλουστεύσουμε όλα, αυτό έχει σημασία.

Σερνόμαστε μέχρι το πιο κοντινό ταξί, και πάμε σπίτι ευθύς αμέσως για ύπνο, γιατί αύριο η μέρα είναι μεγάλη..


Μέρα δεύτερη:
Η δεύτερη μέρα λοιπόν ξεκινάει ακριβώς ανάποδα. Με την παρέα να προσπαθεί να με πείσει ότι είναι καλή ιδέα να ξεκινήσουμε την προθέρμανση από τις 14.30 (και όντως ίσως ήταν). Σπίτι, καφεδάκι, φαί για να καρδαμώσουμε, και τα άσχημα νέα να μας χτυπούν την πόρτα. Οι Elder και οι Cough ακύρωσαν λόγω απεργιών των υπαλλήλων των αεροδρομίων στην Ελλάδα. ΓΑΜΩΤΗ. Δε πειράζει παιδιά ψυχραιμία.. Μαθαίνουμε σχετικά γρήγορα μέσω φίλων ότι οι Omega Monolith θα πάρουν την θέση του ενός εκ των δυο. “Κάτι είναι κι αυτό, πού θα τους πετύχαινα αλλού;”, σκέφτομαι. “Και εντάξει ρε συ, έχουμε και Colour Haze...”. Αμ δε! Οι Colour Haze ακυρώνουν κι αυτοί λίγο μετά, και το όνειρο καταρρέει.. Σε καμία περίπτωση δεν φταίει η διοργάνωση του φεστιβάλ για κάτι τέτοιο βεβαίως βεβαίως, αλλά εμείς οφείλουμε να κλαίμε παρόλα αυτά και γκρινιάζουμε παρόλα αυτά. Ειδικά για το γεγονός ότι δεν έγινε ούτε ίχνος λόγου για επιστροφή χρημάτων ή κάτι τέτοιο. Ίσως βέβαια αυτό να “ανάγκασε” και πολλούς τελικά να έρθουν στο φεστιβάλ, αντί να πάρουν τα χρήματά τους πίσω, και φαντάζομαι ότι και οι ίδιοι δεν το μετάνιωσαν πάρα πολύ.

Οι Omega Monolith λοιπόν αναλαμβάνουν να μας βγάλουν από την μιζέρια μας, να διώξουν την πίκρα μακριά.

  Ή ίσως καλύτερα να μας δείξουν την δική τους “πίκρα”, το δικό τους “σκοτάδι”, έτσι ώστε να σκεφτόμαστε ότι εμείς είμαστε μια χαρά. Ομοιοπαθητική. Δούλεψε... Τα παιδιά ξέρουν σίγουρα τι κάνουν. Έχοντας (κρίνοντας από παλαιότερες φωτογραφίες) το “μισό” backline τους μαζί, ήταν τουλάχιστον καταιγιστικοί. Λούπες στην κιθάρα (electrical guitar company για τους νέρντουλες εκεί έξω), τύμπανα στιβαρά, αλλά όχι αποστειρωμένα. Σοκ και δέος. Αναμένω με αγωνία να τους δω αργά το βράδυ, σε καλύτερο stage, και σε ολοκληρωμένο σετ για να “χορτάσω”. Αν με ρωτούσατε την έκπληξη του φεστιβάλ, αυτή εδώ ήταν.

Στα καπάκια, στο ίδιο stage, Black Hat Bones. Καινούριος ντράμερ, καινούρια κομμάτια. Ο κόσμος σίγουρα πιο θερμός στα παλαιότερα όμως. Οι BHB έχουν δείξει πολλάκις στο παρελθόν και σε μικρά και σε μεγάλα stages ότι όπου κι αν τους βάλεις, το πάρτυ τους θα το οργανώσουν, και θα το παρουσιάσουν άψογα. Τις ικανότητες του κυρίου Μαυρίδη στη φωνή τις γνωρίζουμε εδώ και χρόνια. Καμία έκπληξη από τους Σπαρτιάτες ρόκερς, και το λέω αυτό με την απόλυτα καλή έννοια. Δεν ξέρω τι γινόταν από πίσω μου, μιας και δεν πήρα τα μάτια μου από τη σκηνή ούτε λεπτό, αλλά νομίζω ότι οι BHB μας ζέσταναν για τα καλά, και μας έστειλαν στο απέναντι stage για να δούμε τι και πως..

Με ένα μάτσο αλλαγές της τελευταίας στιγμής λόγω ανωτέρας βίας, μαθαίνουμε ότι οι Pentagram θα παίξουν ένα exclusive 2ο set μόνο για την Ελλάδα. Προσωπικά το θέωρησα τελείως περιττό ετούτο το σετ των “Relentless Ghouls” όπως μας παρουσιάστηκαν ο Bobby Liebling και η παρέα του. Έχοντας δει Pentagram στο παρελθόν, φαινόταν ότι απλά γέμισαν το “νεκρό” χρόνο, κάτι που φαντάζομαι θα ζήτησαν σαν χάρη οι διοργανωτές για να γεμίσουν το πρόγραμμα. Και πάλι όμως, δε πειράζει, γιατί μετά ο Bobby θα μας δείξει πως γίνεται..

Κάποιοι μεταφέρθηκαν στο μικρό stage για τους Steak. Φίλοι που πήγαν, επιβεβαίωσαν ότι η Μπριζόλα τα “έσπασε” όλα, αλλά εγώ δεν ήμουν εκεί για να το δω. Προτίμησα να κοινωνικοποιηθώ λίγο και να παραμείνω στον χώρο της Ιεράς Οδού, στην οποία είχαμε καβατζώσει και ωραίο μέρος για την συνέχεια..

Η συνέχεια λίγο-πολύ γνωστή. Oι My Sleeping Karma έχουν επισκεφθεί ουκ ολίγες φορές τη χώρα μας. 

Και κάθε φορά οι συναυλίες τους είναι ένα ταξίδι. Έχω φίλους που τους βαριούνται, άλλους που έχουν φύγει από συναυλίες τους κλπ. Εγώ παρόλα αυτά τους απολαμβάνω εξ ίσου κάθε φορά. Ας πούμε ότι αυτήν την φορά όμως την παράσταση την έκλεψε ο Rene, o ηχολήπτης του συγκροτήματος, ο οποίος ανέλαβε χρέη πληκτρά την ίδια κιόλας μέρα (φαντάζεστε γιατί δε μπόρεσε να είναι στο φεστιβάλ ο κανονικός πληκτράς...). Εξαιρετικούς τους θυμάμαι, αν και όπως έχω ξαναναφέρει στην πρώτη μέρα, οι μνήμες από ένα σημείο κι ύστερα είναι άκρως θολές. Τα συναισθήματα όμως δεν “θολώνουν” και είμαι σίγουρος ότι πολλοί έχουν την ίδια άποψη μαζί μου για το συγκεκριμένο act. Τα λέμε την επόμενη φορά MSK!

Διάλειμμα πάλι για τα γνωστά, ανεφοδιασμούς, λίγο μπλα-μπλα. Μελετάμε λίγο την ιστορία του Bobby, λέμε και σε μερικούς που δεν ξέρουν για το άκρως ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ με τις δύσκολες στιγμές της ζωής του (“Last Days Here” για όσους δεν ξέρουν και ενδιαφέρονται!). Τα φώτα πέφτουν και το κλασσικό, στα όρια του καλτ θα έλεγα εγώ, λογότυπο των Pentagram κοσμεί την γιγαντοοθόνη πάνω από το stage του DesertFest.

Εκπληκτικό show, εξαιρετική σκηνική παρουσία. Ο Bobby άλλαξε, εκτός από ρούχα, και διάθεση ανάμεσα σε ετούτο και το προηγούμενο σετ των “Relentless Ghouls”. Αγνό heavy metal από την πηγή ας πούμε. Δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα παραπέρα εκτός από το σκηνικό προς το τέλος, που ο Victor Griffin πέταξε στην άλλη μεριά του stage την κιθάρα του (ο τεχνικός του που την έπιασε, μεγάλο αλάνι). O Bobby “νεκρός” μπροστά από μια καμπίνα μπάσου. Τον σέρνουν δεξιά κι αριστερά τα άλλα μέλη της μπάντας, σαν πτώμα. Στο τέλος τον “πετάνε” στην θέση του, μπροστά στο μικρόφωνο. Λίγο μετά ο Bobby “ανασταίνεται”, πιάνει το μικρόφωνο και λίγο αργότερα μας καληνυχτεί.


“Τώρα θα ετοιμάζονταν οι Colour Haze να βγούνε στην σκηνή”. Κλάμα, πόνος και οδυρμός. Τι να κάνουμε, συμβαίνουν κι αυτά. Χιλιόμετρα θα γράψουμε και την επόμενη φορά.

Μάλλον το γεγονός ότι με εντυπωσίασαν πολύ οι Pentagram και ταυτόχρονα

είχα ξενερώσει που δε θα δω Colour Haze, με έκαναν να μην εκτιμήσω δεόντως το σετ των Karma to Burn. Τι μάλλον...; Σίγουρα! Ο κόσμος πάντως έδειξε να το απολαμβάνει. Κι εγώ το χάρηκα μέχρι ενός σημείου, μιας και είναι εντυπωσιακό από μόνο του, να βλέπεις μπάντα σε αυτόν τον χώρο που η κιθάρα δεν περνάει από 32 πετάλια, αλλά πηγαίνει καρφί στον ενισχυτή! Μετά με συνεπήρε η θλίψη και αποφάσισα να πάω να ξεκουράσω λίγο τα αυτιά μου, έτσι ώστε να μου τα καταστρέψουν οι Automaton.

 Υπό άλλες συνθήκες, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι δεν θα την έβγαζα την νύχτα, και δεν θα κατάφερνα να δω αυτό το σετ. Τα κατάφερα παρόλα αυτά και ήμουν εκεί, μπροστά μπροστά, να βλέπω τον Scott Heller ΑΚΑ Dr.Space, να περιμένει τους Automaton να ανέβουν στο stage. O κύριος Dr.Space για όσους δεν ξέρουν είναι, ας μου επιτραπεί η έκφραση, το 'μεγάλο κεφάλι' πίσω από τους Oresund Space Collective. Ποιοι είναι αυτοί; Να πάτε στο google να σας πει! Ο Dr.Space κάνει αυτό ακριβώς που υποδηλώνει το όνομα του. Παίζει διαστημικά “μπλιμπλίκια” (analog synths/mods και τα ρέστα) δηλαδή. Βάλε όλα αυτά πάνω στο  drone-doom-δε-ξέρω-πως-αλλιώς-το-λένε που παίζουν οι Automaton, και εγώ τουλάχιστον χάθηκα. Ήταν και η ώρα τέτοια. Ό,τι έπρεπε. Πιο βαρύ, δε γίνεται. Πιο διαστημικό γίνεται, μόνο στο space rock των OSC. Η φωνή εδώ κι εκεί, ερχόταν να κάνει την όλη φάση ακόμα πιο τρομακτική και απόκοσμη απ' ό,τι ήταν. Ούτε με αυτήν την μουσική έχω μεγάλη εμπειρία, αλλά εγώ προσωπικά εντυπωσιάστηκα. Δεν ξέρω αν θα εντυπωσιαζόμουν το ίδιο αν δεν ήταν τα “μπλιμπλίκια” στην όλη φάση, αλλά εδώ μιλάμε για το συγκεκριμένο show, όχι για κάποιο άλλο!


Και κάπως έτσι όλα τελείωσαν, και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.

Όχι, δεν ήταν όλα τέλεια. Ναι, σίγουρα θα μπορούσαν πολλά να είναι διαφορετικά. Το ζουμί της υπόθεσης όμως ποιο είναι. Μαζευτήκαμε κάποιες (αρκετές) εκατοντάδες άνθρωποι, από διάφορα μέρη της Ελλάδας, και όχι μόνο, στην Αθήνα, για να δούμε ένα heavy rock / doom / psychedelic φεστιβάλ ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Και αυτό είδαμε περίπου. Όλοι λίγο πολλοί ήταν γνωστοί εκεί μέσα. Αν δεν ήξερες κάποιον, θα τον ήξερε κάποιος γνωστός σου. Όλοι μια μεγάλη παρέα. Και αυτό σημαίνει πολλά, ειδικά όταν μιλάμε για την πρώτη έκδοση του εγχειρήματος αυτού!  Τα άσχημα του φεστιβάλ θα τα ξέρετε λογικά ήδη, θα τα έχουν γράψει κι άλλοι. Και έχουν (οι περισσότεροι) απόλυτο δίκιο σε όσα θα πουν. Το θέμα είναι ότι αυτοί ήταν εκεί, και θα ξαναείναι και του χρόνου, όπως θα είμαι κι εγώ, για να δω ένα από τα φεστιβάλ που έχουν καθιερώσει αυτόν τον ήχο στην Ευρώπη ολόκληρη, “στο σπίτι μου” και όχι κάπου έξω. Αγκαλιά με φίλους, φθηνό αλκοόλ από το σπίτι, και αμφιβόλου ποιότητας junk food.

Stef D.

Οι φωτογραφίες είναι από τους:
1η μέρα: Flioukas Lampros Photography και Aνδρέας Πανόπουλος.

2η μέρα: Chris Lemonis.