[Review] Elder - Lore

Elder - Lore, album artwork
Πριν γράψω οτιδήποτε άλλο, να σας καλωσορίσω στην νέα εποχή του Downtuned Magazine η οποία πέραν της οπτικής αλλαγής στο interface της σελίδας, εμπεριέχει και την στροφή στην ελληνική γλώσσα σε ότι αφορά τα κείμενα που δημοσιεύονται. Προσωπικά ελπίζω μια τέτοια αλλαγή να βοηθήσει στην αμεσότητα όσων λέγονται και γράφονται, αλλά και στη μεγαλύτερη συχνότητα με την οποία θα λαμβάνει χώρα η επικοινωνία ανάμεσα στους γράφοντες και τους αναγνώστες.

Στο ψητό τώρα. Ήταν φθινόπωρο του 2011 όταν οι πρώτες νότες του δεύτερου δίσκου των Elder με τίτλο “Dead Roots Stirring”, έσκαγαν για πρώτη φορά στα ηχεία μου. Ομολογώ ότι τότε οι τύποι απ’ το «Μασατσούσετς» με έκαναν να σκέφτομαι έκπληκτος από που μας ήρθε αυτό εδώ το διαμάντι. Άλλωστε, τίποτα μέχρι τότε δεν προμήνυε έναν τέτοιο δίσκο από εκείνους. Το ομώνυμο ντεμπούτο τους του 2008 ήταν ναι μεν συμπαθητικό και στις «σωστές» ηχητικές αναφορές, αλλά δεν ξέφευγε από τη λογική ενός ακόμη «Sleep-οκεντρικού» δίσκου. Ακόμη και η προσέγγιση των φωνητικών ήταν διαφορετική τότε (hint τσεκάρετε την εξαιρετική ομοιότητα στις φωνές του πρώτου δίσκου των Elder με την φωνή των «δικών μας» Speedblow στο “Fields of Doom” του 2010). Φαντάζεστε λοιπόν την έκπληξη κάποιου ο οποίος ακούει έναν follow up δίσκο όπου η «προοδευτικότητα» των συνθέσεων, οι εξαιρετικές μελωδίες, αλλά και η βαριά Color Haze γκρούβα του, έκαναν την όλη κατάσταση τόσο διαφορετική μα και τόσο θελκτική. Στα παραπάνω δε, αν προσθέσετε και την συναισθηματική φόρτιση του γράφοντος με το συγκεκριμένο άλμπουμ για μια σειρά απο προσωπικούς λόγους, κατανοείτε ότι οι Elder θα έπρεπε να βγάλουν τον ορισμό του αριστουργήματος για να μιλήσω με καλύτερα λόγια για κάποιον μετέπειτα δίσκο τους.

Κι όμως. Ήδη από τις πρώτες ακροάσεις του “Lore” δημιουργείται ένα έντονο συναίσθημα ότι εδώ έχουμε και πάλι κάτι εξαιρετικό. Διαφορετικό μεν, εξαιρετικό δε. Το μπάσιμο και στη συνέχεια η εν γένει σύνθεση του εναρκτήριου “Compendium” δεν αφήνουν πολλά περιθώρια παρερμηνείας ότι εκεί που καθόντουσαν οι Color Haze στον προηγούμενο δίσκο, εδώ πλέον έχουν αράξει οι Mastodon. Όχι όμως σαν μίμηση όπως για παράδειγμα έκαναν προσφάτως οι Sahg στο –παρ’ όλα αυτά καλό- “Delusions of Grandeur”. Εδώ η όποια «μαστοντονίλα», υπάρχει κυρίως σαν αισθητικό κριτήριο με βάση το οποίο παντρεύεται το rhythm section «μπετό», με ψυχεδελικά leads, αυξομειούμενες ταχύτητες και progressive δομές. Τώρα αν σε αυτά προσθέσεις και μια τζούρα Samsara Blues Experiment, μαζί με δυο κουταλάκια του γλυκού Dead Roots Stirring (για να μην ξεχνιόμαστε), πάνω κάτω καταλαβαίνεις πως ηχεί ο δίσκος. Εξάλλου, τέτοια δαιδαλώδη άλμπουμ που εκτυλίσσονται σε μόλις 5 συνθέσεις (μέσος όρος λίγο πάνω απ’το 10λεπτο και ενδεχομένως η μόνη σημειολογική σταθερά για τους Elder μες τον χρόνο, καθώς από 5 συνθέσεις μετρούν και οι δυο προηγούμενοί τους δίσκοι) μπορούν πολύ εύκολα να σε γελοιοποιήσουν αν προσπαθήσεις να τα περιγράψεις riff προς riff. Γιατί ή που θα χάσεις την μπάλα σαν reviewer ή που θα αρχίσεις να γράφεις «ποίηση» μιλώντας για μια μεγάλη σπηλιά με πολύχρωμες ψυχεδελικές τοιχογραφίες, που όταν σκάνε τα βαριά ακόρντα κάνουν τη γη να τρέμει και το ταβάνι της σπηλιάς να ρίχνει σκόνη.

Η παραπάνω τελευταία πρόταση, ίσως να δίνει την απάντηση και στο αν οι Elder ηχούν «ελαφρύτεροι» ή πιο «καθαροί» όπως με έκπληξη είδα να διαπιστώνουν άλλα reviews. Προσωπικά κάτι τέτοιο δεν εντόπισα. Οι Elder συνεχίζουν να έχουν εξαιρετικό όγκο σε σημεία και κοπανάνε κανονικά και με το νόμο. Μόνο που τη συγκεκριμένη φορά, αυτό γίνεται ακριβώς στα σημεία που πρέπει (μην μασάς δεν είναι και λίγα) και επιπροσθέτως το κάνουν με διαφορετική παραγωγή. Εδώ ναι, ίσως να έχουμε κάτι λιγότερο στονεράδικο και περισσότερο post-μεταλλίζον, αλλά αυτό είναι και το μόνο σημείο στο οποίο εξαντλείται η όποια «πιο καθαρή» προσέγγιση μπορεί να έχει το “Lore” σε σχέση με  τον προκάτοχό του.

Μιλώντας για τα επιμέρους κομμάτια, προσωπικά δυσκολεύομαι να τα δω αποκομμένα, γιατί η ροή και η συνεκτικότητά τους είναι τέτοια που νομίζω ότι «δουλεύουν καλύτερα» το ένα δίπλα στο άλλο (αν ταξιδεύετε συχνά με τρένο, ακούστε το δίσκο κατά τη διαδρομή και θα το διαπιστώσετε κι εσείς). Παρ’ όλα αυτά, αν με ανάγκαζαν να διαλέξω ένα αγαπημένο, τότε μάλλον θα ακροβατούσα ανάμεσα στο “Legend” και στο ομώνυμο. Το “Legend” γιατί νομίζω ότι είναι η φυσική συνέχεια του “Dead Roots Stirring” με ότι αυτό συνεπάγεται, και το ομώνυμο γιατί νομίζω ότι η μουσική που εμπεριέχει συμπυκνώνει το όραμα των Elder γι αυτό το δίσκο (ατελείωτη γκρούβα, προσωπική ταυτότητα, ψυχεδέλεια, και μια σειρά σωστά μελετημένες εναλλαγές - επίδειξη συνθετικής δύναμης).

Κλείνοντας, θα έλεγα πως αν το “Dead Roots Stirring” γνώρισε τους Elder στην πλειονότητα των «στονεράδων», έχω την αίσθηση ότι το “Lore” είναι ικανό να κάνει το ίδιο και στην πλειονότητα του ευρύτερου rock και metal κοινού. Κι αυτό είναι πέρα για πέρα δίκαιο αν κρίνει κανείς τα βήματα προόδου που έχει σημειώσει η μπάντα από το ξεκίνημά της ως σήμερα. Το μόνο που μένει είναι να δούμε τη συνέχειά τους. Προηγουμένως όμως, το προσεχές καλοκαίρι, θα έχουμε την ευκαιρία να τους δούμε σε μια καταπράσινη λίμνη που για το ξεκάρφωμα την φωνάζουν «Κοκκινόγεια» και βρίσκεται κοντά στη Δράμα…

Υ/Γ:  Την επιβλητικότητα του δίσκου συμπληρώνει το εξαιρετικό artwork του Adrian Dexter. Δεν θα κρύψω ότι οι κατά τόπους Mastodon επιρροές με έκαναν να φαντάζομαι που και που και μια μεγάλη λευκή φάλαινα στο κέντρο του. Αλλά δε φταίω εγώ… όλος αυτός ο χώρος στο κέντρο, είναι προκλητικός! :P


Vasilis Durden

No comments:

Post a Comment